. ੬ .
- ਕੁਸਮਲਤਾ ਦੀ ਕਹਾਣੀ *
ਮੈਨੂੰ ਕੀ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਕਿਸ਼ੋਰ ਦੇ ਲਈ ਸਾਨੂੰ ਇਕ ਨਾ ਇਕ ਦਿਨ ਜ਼ਰੂਰ ਬਖੇੜੇ ਵਿਚ ਪੈਣਾ ਪਵੇਗਾ।ਅਨੇਕਾਂ ਹਕੀਮ ਦਵਾ ਦਾਰੂ ਕਰਨ ਆਉਂਦੇ ਸਨ ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਰੋਗ ਦਾ ਕੁਝ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ। ਉਹ ਵਿਚਾਰੇ ਕੀ ਕਰਦੇ ? ਰੋਗ ਹੋਇਆ ਮਨ ਦਾ -- ਨਬਜ਼ ਵੇਖਨ ਹੱਥ ਦੀ । ਅੱਖਾਂ ਅਤੇ ਜੀਭ ਵੇਖਕੇ ਇਸ ਗੁਝੀ ਵੇਦਨ ਦਾ ਕੀ ਪਤਾ ਲਗ ਸਕਦਾ ਹੈ । ਜੇ ਮੇਰੇ ਵਾਂਗੂ ਲੁਕਕੇ ਉਹ ਵੀ ਮੁੰਡੇ ਦੀ ਕਰਨੀ ਵੇਖਦੇ ਤਾਂ ਸੰਭਵ ਸੀ, ਕਿ ਉਹ ਉਸ ਵੇਦਨ ਨੂੰ ਲਭ ਲੈਂਦੇ । ਗੱਲ ਕੀ ਹੈ ? 'ਹੌਲੀ ਸ਼ੁਕਲਾ ।' ਕਿਸ਼ੋਰ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਕਈ ਵੇਰੀ ਮੈਂ ਲੁਕਕੇ ਇਹੋ ਸੁਣ ਚੁਕੀ ਹਾਂ ! ਜਦ ਕਦੀ ਵੀ ਇਕੱਲਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸ ਦੇ ਹੀ ਨਾਮ ਦੀ ਰੱਟ ਲਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਸੰਨਿਆਸੀ ਬਾਬੇ ਦੀ ਔਖਦੀ ਦਾ ਹੀ ਇਹ ਵਲ ਹੋਇਆ । ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਅਜੇਹਾ ਉਪਾਵ ਹੀ ਨਾ ਕਰਾਉਂਦੀ । ਕੀ ਸ਼ੁਕਲਾ ਨੂੰ ਇਕ ਵਾਰ ਰੋਗੀ ਦੇ ਕੋਲ ਬਠਾਉਣ ਨਾਲ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਨਿਕਲੇਗਾ ? ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕਿਸ਼ੋਰ ਅਪਣੇ ਪ੍ਰੀਤਮ ਨੂੰ ਸਾਹਮਣੇ ਵੇਖ ਕੇ ਆਪਣੀ ਪੀੜਾ ਭੁਲ ਜਾਵੇ। ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਮੈਂ ਸ਼ੁਕਲਾ ਨੂੰ ਅਖਵਾ ਘਲਿਆ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਇਕ ਜਰੂਰੀ ਕੰਮ ਹੈ ਇਸ ਲਈ ਉਹ ਆ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲੇ ।
੮੨
