(੯੮)
੪.
ਰੋਟੀ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਬੈਠਾ ਸੀ। ਦਿਗੰਬਰੀ ਨੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਦੇ ਪਿੱਛੋਂ ਹੌਲੀ ਜਹੀ ਆਖਿਆ, ਐਡੇ ਵੱਡੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਏਦਾਂ ਮਾਰਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ? ਇਹਦਾ ਵਡਾ ਭਰਾ ਤਾਂ ਇਹਨੂੰ ਕੱਖ ਦੀ ਨਹੀਂ ਲਾਉਂਦਾ।
ਨਿਤ੍ਰਕਾਲੀ ਨੇ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਕਰਦੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, ਤੂੰ ਕਿਸੇ ਨਾਲੋਂ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਨਾਨੀ ਜੀ! ਤੂੰ ਤਾਂ ਬੀਬੀ ਜੀ ਦੇ ਕੰਨ ਭਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਏਂ।' ਉਹ ਰਾਮ ਨੂੰ ਕਦੇ ਐਨਾ ਮਾਰ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸਕਦੀ। ਰਾਮ ਨੇ ਸੁਣ ਕੇ ਘੂੂਰੀ ਵੱਟ ਕੇ ਆਖਿਆ, 'ਡਾਇਣ, ਸਾਨੂੰ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਖਾਣ ਆਈ ਹੈ, ਫਾਫਾਂ ਕਿਸੇ ਥਾਂ ਦੀ।'
ਦਿਗੰਬਗੇ ਪਿੱਟ ਉਠੀ, ਨੀ ਨਾ ਰਹਿਣੀਏ ਨਰਾਇਣੀਏਂਂ! ਸੁਣ ਆਪਣੇ ਟੁੁਟ ਪੈਣੇ ਦੇਉਰ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ?
ਨਰਾਇਣੀ ਨਹਾਉਣ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ, ਮੁੜ ਆਈ। ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹੋਕੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ, ਮੇਰੇ ਪਾਸੋਂ ਹੁੁਣ ਹੋਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੁਣਿਆਂ ਜਾਂਦਾ। ਸੱਚ ਆਖਦੀ ਹਾਂ ਨ੍ਰਿਕਤੇ ਜੇ ਮਰ ਜਾਂਵਾ ਤਾਂ ਸਭ ਨੂੰ ਠੰਡ ਪੈ ਜਾਏ। ਮੈਂ ਆਪ ਵੀ ਸੌਖੀ ਹੋ ਜਾਵਾਂ। ਬਾਂਦਰਾ ਤੇਨੂੰ ਚੇਤਾ ਵੀ ਭੁੱਲ ਗਿਆ, ਅਜੇ ਤਕ ਤਾਂ ਤੇਰੇ ਪਿੰਡੇ ਵਿਚ ਮਾਰਦੇ ਰੋੜ੍ਹਕੇ ਹੋਣੇੇ ਹਨ।
ਰਾਮ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਜਵਾਬ ਦੇਣ ਦੇ ਰੋਟੀ ਖਾਂਦਾ