ਪੰਨਾ:ਅੱਗ ਦੇ ਆਸ਼ਿਕ.pdf/12

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

ਇਕ ਲਹਿਰ ਦੌੜ ਗਈ। ਪ੍ਰੀਪਾਲ ਇਕ ਵਾਰ ਅਗੇ ਵੀ ਉਹਨੂੰ ਏਸੇ ਪੈਲੀ ਵਿਚ ਮਣ੍ਹੇ ਹੇਠ ਮਿਲੀ ਸੀ। ਪਰ ਇਸ ਸਾਲ ਉਥੇ ਕੋਈ ਮਣ੍ਹਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਝਟ ਇਕ ਸ਼ਰਾਰਤ ਸੁਝੀ। ਉਸ ਅੱਧ-ਚਬੀ ਛੱਲੀ ਦਾ ਤੁੱਕਾ ਤੋੜਿਆ ਅਤੇ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਬੰਨ ਪ੍ਰੀਪਾਲ ਦੀ ਹਿੱਕ ਵਿਚ ਦੇ ਮਾਰਿਆ। ਉਹ ਸਮਝ ਗਈ ਕਿ ਇਹ ਜ਼ੁਰਅੱਤ ਕੌਣ ਕਰ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਉਹਦੀਆਂ ਡੌਰ-ਭੌਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਰਵਣ ਨੂੰ ਲਭਣ ਲਗੀਆਂ। ਉਥੇ ਹੀ ਖਲੋ ਕੇ ਉਹਨੇ ਏਧਰ ਓਧਰ ਝਾਕਿਆ। ਆਡ ਉਤੇ ਖਲੋਤਾ ਸਰਵਣ ਮੁਸਕਰਾ ਰਿਹਾ ਸੀ।
'ਕਿਉਂ ਵੇ, ਸਾਡੇ ਜੋਗੇ ਤੁੱਕੇ ਈ ਆ ਤੇਰੀ ਪੈਲੀ ਵਿਚ?'
'ਸਭ ਤੇਰੀਆਂ ਜੱਟੀਏ, ਜਿੰਨੀਆਂ ਮਰਜ਼ੀ ਭੰਨ ਲਾ।' ਸਰਵਣ ਨੇ ਸ਼ਰਮਿੰਦਗੀ ਅਤੇ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਰਲਵੇਂ ਮਿਲਵੇਂ ਅੰਦਾਜ਼ ਵਿਚ ਆਖਿਆ।
'ਜੇ ਏਨਾ ਈ ਪਿਆਰ ਸੀ, ਭੁਜੀ ਨਾ ਰਖ ਹੋਈ?'
'ਹੈ ਗੀ ਤਾਂ ਹੈ ਪਰ.....!'
'ਪਰ ਕੀ?'
'ਜੂਠੀ ਏ ਮੇਰੀ।'ਸਰਵਣ ਨੇ ਵਾਕ ਪੂਰਾ ਕਰ ਦਿਤਾ।
'ਫਿਰ ਤਾਂ ਮੈਂ ਜ਼ਰੂਰ ਚਬੂੰ। ਪ੍ਰੀਪਾਲ ਨੇ ਜਿਵੇਂ ਰਿਹਾੜ ਕੀਤੀ ਹੋਵੇ।
'ਕਿਸੇ ਦੀ ਜੂਠ ਨਹੀਂ ਖਾਈ ਦੀ।'
'ਕਿਉਂ, ਕੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ?'
'ਪਿਆਰ।'
'ਉਹ ਤਾਂ ਹੋ ਈ ਗਿਆ...ਹੁਣ ਤੂੰ ਅਗਲੀ ਗਲ ਕਰ।'
'ਇਹ ਗਲ ਆ ਤਾਂ ਆਹ ਲੈ।' ਸਰਵਣ ਨੇ ਬਚੀ ਹੋਈ ਛੱਲੀ ਉਹਦੇ ਵਲ ਵਗਾਹ ਮਾਰੀ।
'ਸੁਟੀ ਤਾਂ ਇੰਜ ਆ ਜਿਵੇਂ ਕੁਤੇ ਨੂੰ ਟੁਕ ਪਾਈ ਦਾ।......ਕਾਲਜ ਪੜ੍ਹਦੋਂ ਤਾਂ ਕੁਝ ਮੈਨਰ ਤਾਂ ਆ ਜਾਂਦੇ।'
ਸਰਵਣ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਗਲਤੀ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਉਹ ਕੁਝ

੧੩