________________
੨੩. . ਸ਼ਮੀਰ ਐਸਾ ਘਰ ਤੋਂ ਗਿਆ ਕਿ ਮੁੜ ਘਰ ਨਾ ਪਰਤਿਆ ! ਸਰਵਣ ਨੂੰ ਵਾਹੀ ਦਾ ਕੰਮ ਗਾਖ਼ ਗਿਆ ਲੱਗਦਾ ਸੀ । ਆਉਂਦੇ ਕੁਝ ਸਾਲਾਂ ਵਿਚ ਉਹਨੇ ਵਾਹੀ ਦਾ ਸਾਰਾ ਭਾਰ ਸਿਰ ਚੁਕ ਕੇ, ਅਮਰੋ ਨੂੰ ਜੁਮੇਂਵਾਰੀ ਦੀ ਪੰਜਾਲੀ ਹੇਠ ਕਢ ਦਿਤਾ ਸੀ। ਰੇਸ਼ਮੇਂ ਅਤੇ ਖੇਰੂ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਹਮਦਰਦੀ ਭਰੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਨਾਲ ਵੇਖਣ ਲਗ ਪਏ ਸਨ। ਕਈ ਵਾਰ ਤਾਂ ਬਾਬੇ ਵਰਿਆਮ ਦੇ ਖੂਹ 'ਤੇ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਨਿੱਕੀ ਮੋਟੀ ਨੋਕ ਝੋਕ ਕਰਕੇ ਉਹ ਸਵਾਦ ਸਵਾਦ ਹੋ ਜਾਂਦੇ । ਉਹ ਇੰਜ ਮਹਿਸੂਸਦੇ ਮਾਨੋ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਇਕ ਦੂਜੇ ਲਈ ਬਣੇ ਹੋਣ, ਪਰ ਵਕਤ ਨੇ ਦੋਵਾਂ ਵਿਚਲੇ ਖੱਪੇ ਨੂੰ ਕਦੀ ਵੀ ਭਰ ਕੇ ਮਿਲਣ ਨਾ ਦਿਤਾ। ਫਿਰ ਵੀ ਕਿਸਮਤ ਨੂੰ ਕੋਸਦੇ, ਦੂਜੇ ਲੋਕਾਂ ਵਾਂਗ ਉਹ ਆਪ ਆਪਣੀ ਜੀਵਨਗਡੀ ਨੂੰ ਤੋਰੀ ਜਾਂਦੇ ਸਨ । ਕੰਵਰ ਅਤੇ ਕਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਦੀ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਦਾ ਪਾੜ ਜਿਉਂ ਦਾ ਤਿਉਂ ਸੀ । ਇਸਦੇ ਉਲਟ, ਕਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਢੀਠਾਂ ਣ ਸਰਵਣ ਨਾਲ ਮੁੜ ਤੋਂ ਨੇੜਤਾ ਕਰ ਲੈਣ ਦੇ ਰੌਂਅ ਵਿਚ ਸੀ। ਸ਼ਿਵਦੇਵ ਦੇ ਵੀਹ ਬਾਲ ਬੱਝ ਜਾਣ ਕਾਰਨ, ਕਿਸ਼ਨ ਸਿੰਘ ਵੈਸੇ ਵੀ ਇਕ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹਮਦਰਦੀ ਦਾ ੧੨੧
