ਲਿਆ ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਨਸਾਰ ਅਗੇ ਡਾਹ ਦਿਤਾ। ਦੋਵੇਂ ਘੜੇ ਭਰ ਕੇ ਉਹਨੇ ਇਧਰ ਓਧਰ ਝਾਕਿਆ। ਸ਼ਮੀਰੇ ਸਿਵਾ ਕੋਈ ਹੋਰ ਹੈ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜੋ ਘੜਿਆਂ ਨੂੰ ਹੱਥ ਪਵਾਉਂਦਾ। ਫੁਲਕਾਰੀ ਦੇ ਪੱਲੇ ਦਾ ਬਿਨੂ ਕਰਕੇ ਸਿਰ 'ਤੇ ਟਿਕਾਉਂਦਿਆਂ ਉਹ ਕੁਝ ਸੋਚੀ ਪੈ ਗਈ। 'ਵੇ, ਜ਼ਰਾ ਹੱਥ ਪਵਾਈਂ।' ਰੇਸ਼ਮਾ ਨੇ ਥੋਹੜਾ ਝਿਜਕਦਿਆਂ ਸ਼ਮੀਰ ਨੂੰ ਕਿਹਾ।
'ਮੈਂ ਕੋਈ ਵਿਹਲਾਂ ਹੱਥ ਪਵਾਉਣ ਨੂੰ!'ਸ਼ੁਮੀਰੇ ਦਾ ਉਤਰ ਜ਼ਰਾ ਖਰ੍ਹਵਾ ਸੀ। ਰੇਸ਼ਮਾਂ ਇਕ ਪਲ ਲਈ ਡੌਰ-ਭੌਰੀ ਹੋ ਕੇ ਖਲੋ ਗਈ।
'ਪਾ ਇਹਨੂੰ ਇਕ ਘੜਾ ਪਹਿਲਾਂ।' ਰੇਸ਼ਮਾ ਨੂੰ ਠਠੰਬਰੀ ਵੇਖ ਕੇ ਸ਼ੁਮੀਰੇ ਨੇ ਹੁਕਮਰਾਨਾ ਅੰਦਾਜ਼ ਵਿਚ ਆਖਿਆ। ਰੇਸ਼ਮਾ ਚੁਪ-ਚੁਪੀਤੀ ਘੜਾ ਚੁਕਕੇ ਪਿੱਪਲੀ ਦੇ ਦੌਰ ਵਲ ਵਧੀ।
'ਇਹ ਕੀ ਲਾਇਆ ਈ?' ਰੇਸ਼ਮੇਂ ਨੇ ਘੜਾ ਪਲਟਦਿਆਂ ਹੌਸਲਾ ਕਰਕੇ ਪੁਛਿਆ।
'ਪਿਆਰ ਦਾ ਬੂਟਾ।' ਸ਼ੁਮੀਰ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਜਿਵੇਂ ਇਹ ਸ਼ਬਦ ਆਪ-ਮੁਹਾਰੇ ਉਹਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਕਿਰ ਗਏ ਹੋਣ।
'ਕੀਹਦੇ ਪਿਆਰ ਦਾ?' ਰੇਸ਼ਮਾ ਦੀ ਝਿਜਕ ਕੁਝ ਜਾਂਦੀ ਰਹੀ।
'ਭਾਵੇਂ ਆਪਣੇ ਦਾ ਸਮਝ ਲਾ।' ਹੋਰ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਾ ਔਹੜਦਾ ਵੇਖ ਸ਼ੁਮੀਰੇ ਨੇ ਕਿਹਾ।
'ਭਲਾ ਅਮੀਰ ਗਰੀਬ ਦਾ ਪਿਆਰ ਕਾਹਦਾ? ਤੇਰੇ ਅਰਗੇ, ਸਾਡੇ ਅਰਗਿਆਂ ਦੇ ਮਰ ਗਿਆਂ ਦੀ ਮੜ੍ਹੀ 'ਤੇ ਫੋਸ ਨੀ ਮਾਰਦੇ।' ਕਹਿਰਾਂ ਦਾ ਸੋਜ਼ ਸੀ, ਰੇਸ਼ਮਾ ਦੇ ਇਸ ਵਿਅੰਗ ਵਿਚ!
'ਨਹੀਂ ਰੇਸ਼ਮਾਂ, ਇਹ ਗੱਲ ਨਹੀ ਰੇਸ਼ਮਾਂ, ਅਤੇ ਅਗੇ ਉਹਨੂੰ ਕੁਝ ਨਾ ਸੁਝਿਆ ਕਿ ਕੀ ਆਖੇ।
'ਸੂਰਜ ਏਧਰੋਂ ਏਧਰ ਚੜ੍ਹ ਸਕਦਾ, ਪਰ ਅਮੀਰ ਗਰੀਬ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ।'
੨੦
