‘ਬੀਕਾਨੇਰ ਚੋਂ ਉਠ ਲਿਆਂਦਾ, ਦੇ ਕੇ ਰੋਕ ਪਰਾਸੀ।
ਸ਼ਹਿਣੇ ਦੇ ਵਿਚ ਝਾਂਜਰ ਬਣਦੀ, ਮੁਕਰ ਬਣਦੀ ਕਾਠੀ।
ਭਾਈ ਬਖ਼ਤੌਰੇ ਬਣਦੇ ਟਕੂਏ, ਰਲੇ ਬਣੇ ਗੰਡਾਸੀ।
ਗੁੱਤਿਆਂ ਦੇ ਵਿਚ ਬਣਦੇ ਕੁੰਡੇ, ਸ਼ਹਿਰ ਭਦੌੜ ਦੀ ਚਾਟੀ।
ਹਿੰਮਤਪੁਰੇ ਦੀਆਂ ਬਣੀਆਂ ਕਹੀਆਂ, ਕਾਸਾਪੁਰ ਦੀ ਦਾਤੀ।
ਚੜ ਜਾ ਬੋਤੇ ਤੇ, ਮੰਨ ਲੈ ਭੌਰ ਦੀ ਆਖੀ। ਚੜ੍ਹ ਜਾ ਬੋਤੇ ਤੇ।'
ਤੇ ਜਦ ਉਸ ਆਖਰੀ ਵਾਕ ਪੂਰਾ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਹਿਰਨੀ ਵਰਗੀ ਧੌਣ ਚੁੱਕੀ ਨੂਰਾਂ ਦਾ ਸਾਕਾਰ ਬੁੱਤ ਸਰਵਣ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਣ ਪਹੁੰਚਾ ਸੀ ਨੂਰਾਂ ਸਰਵਣ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਮੁਸਕਰਾ ਪੈਂਦੀ ਸੀ, ਪਰ ਅਜ ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਨੂੰ ਚੁੰਨੀ, ਵਿਚ ਲੁਕਾਉਣ ਲਈ ਉਹਦੇ ਹੱਥ ਵਿਹਲੇ ਨਹੀਂ ਸਨ! ਫਿਰ ਵੀ ਇਕ ਸੰਗ ਜਿਹੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਿਆਂ, ਉਹਨੇ ਧੌਣ ਨੂੰ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਮੱੜ ਲਿਆ।
"ਨੂੰਰਾਂ!' ਬਲ ਏਨੀ ਕਾਹਲੀ ਨਿਕਲਿਆ ਕਿ ਸਰਵਣ ਥੋਹੜਾ ਢਿੱਤਾ ਜਿਹਾ ਪੈ ਗਿਆ।
ਨੂਰਾਂ, ਅਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਕੇ, ਆਡ ਟਪਦੀ ਹੋਈ, ਮੱਕੀ ਦੇ ਖੇਤ ਵਿਚ ਸਰਵਣ ਵਲ ਮੂੰਹ ਫੇਰਦੀ ਖਲੋ ਗਈ। ਸਰਵਣ ਹੱਥਲੀ ਕਿਤਾਬ ਨੂੰ ਆਡ ਦੀ ਵੱਟ ਉਤੇ ਸੁਟਦਿਆਂ ਉਠਿਆ, ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮਨ ਵਿਚ ਖੁਸ਼ੀ ਅਤੇ ਸਹਿਮ ਇਕੋ ਸਮੇਂ ਹੀ ਗੁਥਮ-ਗੁੱਥਾ ਹੁੰਦੇ ਲਗੇ।
"ਕਿਧਰ ਚਲੀ ਏ?' ਸਰਵਣ ਦੇ ਇਹ ਬੋਲ ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਕੁਝ ਸੰਭਲੇ ਹੋਏ ਸਨ।
"ਅੰਮਾਂ ਦੀ ਰੋਟੀ ਦੇਣ,... . .ਕਪਾਹੇ ਗਈ ਆ ਤੜਕੇ ਦੀ ਕੇਸੋ ਨਾਲ।" ਪਰ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਵਲ ਇੰਜ ਕਿਉਂ ਝਾਕ ਰਿਹਾ?' ਪੁਛਦਿਆਂ ਰਾਂ ਨੇ ਉਂਧੀ ਪਾਕੇ ਕਾਹਲੀ ਕਾਹਲੀ ਸਾਹਾਂ ਨਾਲ, ਠਾਂਹ-ਤਾਂਹ ਹੁੰਦੀ ਨੀ ਹੇਠ ਜਵਾਨੀ ਨੂੰ ਝਾਕਿਆ ਅਤੇ ਉਹਦਾ ਲੱਕ ਆਪ ਮੁਹਾਰੇ ਹੀ ਥੋਹੜਾ ਹੇਠਾਂ ਨੂੰ ਝੁਕ ਗਿਆ।
੧੦
