ਉਹਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੜ੍ਹਨ ਵਾਲਾ ਤਿਆਗੀ ਜੀਵਨ ਦਾ ਚਾਹਵਾਨ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਸ਼ਾਇਦ ਉਹਦੀ ਕਹਾਣੀ ਵਿਚ ਜ਼ਿਆਦਾ ਅਸਰ ਇਸ ਲਈ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਤਿਆਗ ਨੂੰ ਅਸਲੀ ਅੱਖਰਾਂ ਵਿਚ ਅਪਣਾਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਉਹ ਵਿਆਹਿਆ ਹੋਇਆ ਵੀ ਕੁਆਰਾ ਸੀ, ਉਹ ਇਕਾਂਤ ਦਾ ਚਾਹਵਾਨ ਸੀ, ਇਸ ਲਈ ਉਸ ਨੇ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਪੇਕੇ ਤੋਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।
ਉਸ ਨੇ ਕਲਮ ਹਥੋਂ ਰੱਖ ਕੇ ਦੋਵੇਂ ਬਾਂਹਵਾਂ ਉਚੀਆਂ ਕਰਕੇ ਇਕ ਅੰਗੜਾਈ ਲਈ। ਉਹ ਖੁਸ਼ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਦਿਮਾਗ਼ ਦੇ ਨਾਲ ਉਸ ਦੀ ਕਲਮ ਵੀ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਵਹਿ ਰਹੀ ਸੀ। ਅਜ ਉਸ ਨੂੰ ਕਲ੍ਹ ਵਾਂਗ ਲਿਖੇ ਹੋਏ ਕਾਗ਼ਜ਼ਾਂ ਨੂੰ ਪਾੜਨ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਅਚਾਨਕ ਕਿਸੇ ਨੇ ਬੂਹਾ ਖੜਕਾਇਆ, ਉਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਕਿ ਇਸ ਵੇਲੇ ਉਸ ਨੂੰ ਕੋਈ ਆ ਕੇ ਤੰਗ ਕਰੇ, ਉਹ ਨਾ ਉਠਿਆ, ਬੂਹਾ ਫਿਰ ਖੜਕਿਆ ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਕਿਸੇ ਦੀ ਕੋਮਲ ਜਿਹੀ ਆਵਾਜ਼ ਆਈ - "ਜ਼ਰਾ ਬੂਹਾ ਖੋਹਲਣਾ ਜੀ!"
ਹੁਣ ਉਹ ਨੂੰ ਉਠਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਜਾਪਿਆ।
ਉਸ ਬੂਹਾ ਖੋਹਲ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਇਕ ਜਵਾਨ ਜਿਹੀ ਇਸਤ੍ਰੀ ਖੜੋਤੀ ਹੈ ਉਸ ਨੂੰ ਇਉਂ ਜਾਪਿਆ, ਜਿਕੁਰ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਉਸ ਤੋਂ ਕੋਈ ਸੰਙ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਹੀ।
"ਆਓ ਭੈਣ ਜੀ, ਕੀ ਗਲ ਹੈ?" ਲਿਖਾਰੀ ਨੇ ਕਿਹਾ।
