'ਹੁਣ ਪੂਰੇ ਪੰਦਰਾਂ ਹੋ ਗਏ ਨਾ?'
'..........।'
'ਹੁਣ ਤਾਂ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੋ ਜਾ!'
'ਨਹੀਂ।'
‘ਪਰ ਮੀਆਂ! ਜੋ ਮੈਂ ਦੇ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਇਸ ਤੋਂ ਵਧ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਦਾ।'
'ਨਹੀਂ।'
'ਨਹੀਂ ਕੀ, ਹੋਰ ਦਸ ਦਿਨਾਂ ਨੂੰ ਫੇਰ ਇਸ ਦਾ ਚਮੜਾ ਵਿਕ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਗੋਸ਼ਤ ਤਾਂ ਇਸ ਦੇ ਸਰੀਰ ਉਪਰ ਹੈ ਹੀ ਨਹੀਂ।'
ਤੋਬਾ ! ਤੋਬਾ ! ਗੋਸ਼ਤ ! ਗਫੂਰ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਅਚਨਚੇਤ ਹੀ ਨਿਕਲ ਗਿਆ। ਕ੍ਰੋਧ ਵਿਚ ਆ ਕੇ ਇਕ ਗੰਦੀ ਗਾਲ਼ ਉਸ ਦੀ ਜ਼ਬਾਨ ਵਿਚੋਂ ਬਾਹਰ ਆਈ। ਉਹ ਆਪ ਉਥੋਂ ਉਠ ਕੇ ਆਪਣੀ ਕੋਠੜੀ ਵਿਚ ਜਾ ਵੜਿਆ ਤੇ ਅੰਦਰ ਖੜਾ ਹੋ ਕੇ ਉਹ ਉਚੀ ਉਚੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਧਮਕਾਣ ਲਗਾ:
‘ਜੇ ਉਹ ਸ਼ੈਤਾਨ ਹੁਣੇ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਜਾਣਗੇ, ਤਾਂ ਗਫੂਰ ਆਪਣੇ ਜ਼ਿਮੀਦਾਰ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਆਦਮੀਆਂ ਪਾਸੋਂ ਜੁਤੀਆਂ ਮਰਵਾ ਕੇ ਹੁਣ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਠੀਕ ਕਰਵਾ ਦਏਗਾ।'
ਇਹ ਗੜ-ਬੜ ਵੇਖ ਕੇ ਕਸਾਈ ਤੁਰਦੇ ਹੋਏ, ਪਰ ਕੁਝ ਚਿਰ ਪਿਛੋਂ ਹੀ ਜ਼ਿਮੀਂਦਾਰ ਸਾਹਿਬ ਵਲੋਂ ਗਫੂਰ ਨੂੰ ਬੁਲਾਵਾ ਆ ਗਿਆ। ਉਹ ਸਮਝ ਗਿਆ ਕਿ ਕਸਾਈਆਂ ਦੇ ਆਵਣ ਦੀ ਗਲ ਜ਼ਿਮੀਦਾਰ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲਗ ਗਈ ਹੈ।
ਜ਼ਿਮੀਂਦਾਰ ਦੀ ਹਵੇਲੀ ਦੇ ਬਾਹਰ ਮੈਦਾਨ ਵਿਚ ਕਈ ਬੈਠੇ ਸਨ। ਜ਼ਿਮੀਂਦਾਰ ਸ਼ਿਵ ਨਾਥ ਨੇ ਅੱਖਾਂ ਲਾਲ ਕਰ ਕੇ ਆਖਿਆ:
‘ਗਫੂਰ, ਤੈਨੂੰ ਕੀ ਸਜ਼ਾ ਦਿੱਤੀ ਜਾਏ? ਮੈਂ ਅਜੇ ਤਕ
-੯੫-
