ਨੂੰ ਆਖਿਆ।
ਉਹ ਡਰ ਕੇ ਉਤਰ ਪਿਆ, ਉਸ ਦੇ ਪਿਛੇ ਰੰਗਮਾ ਵੀ ਉਤਰਨ ਲਗੀ।
"ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਪਿਛੇ ਥਾਂ ਨਹੀਂ, ਇਥੇ ਹੀ ਬੈਠੋ।"
ਰੰਗਮਾ ਉਥੇ ਦੀ ਉਥੇ ਖੜੋ ਗਈ। ਮੁਸਾਫ਼ਰ ਉਸ ਵਲ ਤਕ ਰਹੇ ਸਨ। ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਸ਼ਰਮ ਨਾਲ ਸਿਰ ਨੀਵਾਂ ਕਰੀ ਉਹ ਆਪਣੇ ਪੈਰ ਦੇ ਅੰਗੂਠੇ ਨਾਲ ਧਰਤੀ ਫਰੋਲਣ ਲਗੀ, ਜਿਵੇਂ ਧਰਤੀ ਮਾਤਾ ਪਾਸੋਂ ਪੁਛ ਰਹੀ ਹੈ-ਹੁਣ ਕੀ ਕਰਾਂ? ਕਈ ਮਿੰਟ ਲੰਘ ਗਏ, ਮੋਟਰ ਖੜੋਤੀ ਰਹੀ।
“ਬਹਿ ਵੀ ਜਾ।" ਵੀਰਾਂਡੀ ਨੇ ਆਖਿਆ, ਪਤੀ ਦੀ ਆਗਿਆ ਅਨੁਸਾਰ ਉਹ ਬਹਿ ਗਈ। ਵੀਰਾਂਡੀ ਪਿਛੇ ਜਾ ਬੈਠਾ।
“ਇਹ ਸੋਟਾ, ਇਹ ਗੰਢ, ਕੌਣ ਹੈਂ ਬਈ ਤੂੰ?"
"ਹੈ ਕਿਧਰੋਂ ਦਾ ਜਨੌਰ।"
ਸਾਰੇ ਹੱਸ ਪਏ। ਰੰਗਮਾ ਦਾ ਸਿਰ ਚਕਰਾਣ ਲਗਾ ਤੇ ਲਹੂ ਦਾ ਗੇੜ ਬੰਦ ਹੁੰਦਾ ਮਲੂਮ ਹੋਇਆ। ਪਿਛੇ ਮੁੜ ਕੇ ਤੱਕਿਆ, ਦਿਲ ਕੀਤਾ, ਆਖੇ:
"ਕੌਣ ਹੋ ਤੁਸੀਂ ਵਧ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਵਾਲੇ! ਹੁਣੇ ਜੀਭ ਖਿਚ ਸਟਾਂ...........! ਪਰੰਤੂ............."
ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਕਿਸੇ ਦੀ ਗੱਲ ਨਾ ਸਹਾਰਨ ਵਾਲੀ ਰੰਗਮਾ ਚੁਪ ਰਹੀ। ਪਤੀ ਵਲ ਤਕਿਆ। ਵੀਰਾਂਡੀ ਦੀ ਹਾਲਤ ਤਕ ਕੇ ਉਹਨੂੰ ਸ਼ਰਮ ਆ ਗਈ ਤੇ ਗੁੱਸਾ ਵੀ। ਸਭਾ ਵਿਚ ਬੇਇਜ਼ਤ ਹੋ ਰਹੀ ਦਰੋਪਤੀ ਵਾਂਗ ਉਹ ਹੇਠਾਂ ਤੱਕੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਮੋਟਰ ਚਲ ਪਈ, ਰੰਗਮਾ ਨੂੰ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆ ਦੁਖ ਦੇਂਦੀ ਮਲੂਮ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ੍ਹਣ ਵਿਚ ਉਸ ਨੂੰ ਡਰ ਲਗਾ ਤੇ ਉਹ ਅੱਖਾਂ ਮੀਟ ਕੇ ਹੀ ਬੈਠੀ ਰਹੀ ।
-੧੩-
