‘ਝਲੀ ਕਿਧਰੇ ਦੀ! ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਰਹਿਣ ਦੇਣਗੇ, ਕਿੰਨੇ ਲੋਕੀ ਇਥੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ।'
'ਤਾਂ ਏਥੇ ਹੀ ਰਹੀਏ ਅਸੀਂ?'
ਦੁਕਾਨਾਂ ਦੇ ਥੜ੍ਹਿਆਂ ਤੇ ਖਲੋ ਕੇ ਬਿਜਲੀਆਂ ਬੱਤੀਆਂ ਤੇ ਲਿਸ਼ਕੇ-ਪੁਸ਼ਕੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਵੇਖਣਾ ਕਾਫ਼ੀ ਹੈ - ਇਹ ਉਸ ਦੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿਚ ਸੀ।
‘ਤਾਂ ਏਥੇ ਹੀ ਰਹੀਏ?' ਉਸ ਦਾ ਮਨ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਵਿੱਚ ਝੂਮਣ ਲਗਾ।
'ਜਿਸ ਤਰਾਂ ਉਥੇ ਹੁੰਦਾ ਸੀ।'
‘ਖੇਤੀ ਬਾੜੀ ਕੌਣ ਕਰੇਗਾ?'
‘ਏਥੋਂ ਦੇ ਲੋਕੀ ਕੀ ਕਰਦੇ ਨੇ?'
‘ਆਪੋ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਕਰ ਕੇ ਕਮਾਂਦੇ ਨੇ।'
‘ਤੁਸੀਂ ਵੀ?'
‘ਮੈਨੂੰ ਕੀ ਪਤਾ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕੰਮ?'
‘ਹਾਂ, ਹੋਰ ਕੀ ਪਤਾ ਹੋਣਾ ਹੈ। ਉਹੀ ਵਾਹੀ ਤੇ ਖੇਤੀ ਦਾ ਕੰਮ।'
ਰੰਗਮਾ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਇਕ ਨਵਾਂ ਖ਼ਿਆਲ ਉਠਣ ਲਗਾ--ਜਿਸ ਨੂੰ ਉਹ ਸਾਰਿਆਂ ਤੋਂ ਉਤਮ ਸਮਝਦੀ ਸੀ, ਜਿਸ ਦੀ ਉਹ ਆਪ ਤੇ ਹੋਰ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕੀ ਵੀ ਇੱਜ਼ਤ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਨੌਕਰ ਚਾਕਰ ਜਿਸ ਦੇ ਡਰ ਨਾਲ ਥਰ ਥਰ ਕੰਬਦੇ ਸਨ--ਉਹ ਵੀਰਾਂਡੀ ਏਸ ਪਿੰਡ ਵਿਚ, ਏਸ ਭੀੜ ਵਿਚ, ਇਨ੍ਹਾਂ ਸੜਕਾਂ ਮੋਟਰਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਬਿਲਕੁਲ ਨਿਕੰਮਾ ਹੈ, ਵਿਅਰਥ ਹੈ, ਨਿਕਾਰਾ ਹੈ।
ਉਸ ਵੇਖਿਆ -- ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਨਿਡਰ ਹੋ ਕੇ ਮੋਟਰ ਕੋਲੋਂ ਦੀ ਲੰਘ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਉਸ ਦਾ ਦੇਵਤਾ, ਉਸ ਦੀ ਧੋਤੀ ਦੀ ਚੂਕ ਫੜ ਕੇ ਦਸ ਗਜ਼ ਦੂਰ ਤੋਂ ਹੀ ਭਜ ਉਠਦਾ ਹੈ।
-੨੦-