ਉਨਾਂ ਪਛਾਣ ਲਿਆ ਸੀ ।
'ਸ੍ਰਿਸ਼ਟ-ਜਨ ਪਾਲਕ, ਦੁਸ਼ਟ ਸਿੰਘਾਰਨ' ਉਹ ਗੁਣਗਣਾਨ ਲਗੀ: ‘ਓ ਮੇਰੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ! ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਬੁਲਾ ਰਹੇ ਹਨ, ਉਸ ਲਈ ਵੀ ਥਾਂ ਹੈ ਗੋਪੀਆਂ ਦੇ ਇਕੱਠ ਵਿਚ! ਦੂਰੋਂ ਮਿਠੀ ਬੰਸਰੀ ਦੀ ਧੁਨ ਆ ਰਹੀ ਸੀ, ਉਥੇ ਹੀ ਤਾਂ ਹਨ--ਤਾਂ ਉਹ ਜਾਏ, ਪਿੰਡ ਜਾ ਕੇ ਉਹ ਕੀ ਕਰੇਗੀ? ਇਸ ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਉਸ ਦਾ ਕੀ ਵਾਸਤਾ? ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਉਸ ਦਾ ਕੀ ਮਤਲਬ? ਉਸ ਦਾ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਤਾਂ ਇਥੇ ਹੈ। ਫਿਰ ਉਸ ਦੇ ਪਾਵਨ-ਪਵਿੱਤਰ ਹਿਰਦੇ ਨੂੰ ਛਡ ਕੇ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਏਗੀ ਉਹ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਨੂੰ?
ਰੰਗਮਾ ਦੀ ਵਿਚਾਰ-ਲੜੀ ਵਿਚ ਉਥਲ-ਪੁਥਲ ਆਉਣ ਲਗਾ। ਉਸ ਦੀ ਦੁਨੀਆ ਹੀ ਬਦਲ ਗਈ। ਉਹ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵ੍ਯਿਕਤੀਆਂ ਦੀ ਸਤਿਕਾਰ ਨਾਲ ਪੂਜਾ ਕੀਤਾ ਕਰਦੀ ਸੀ, ਉਹ ਕਾਗ਼ਜ਼ ਦੇ ਪਤਰਿਆਂ ਵਾਂਗ ਗਲ ਗਏ। ਉਸ ਦਾ ਪੁਰਾਣਾ ਭਾਵ ਨਸ਼ਟ ਹੋ ਗਿਆ। ਅਨੰਦ ਦੇ ਨਵੇਂ ਬੂਹੇ ਖੁਲ੍ਹ ਗਏ। ਹੁਣ ਤਕ ਉਸ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਸੁਖ ਅਨੰਦ ਤੇ ਪ੍ਰਸੰਨਤਾ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਕੀਤਾ ਸੀ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਹੀ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ੍ਹ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਉਸ ਦੇ ਮਨ ਉਪਰ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਛਾ ਗਏ, ਉਸ ਦੇ ਚਵੀਂ ਪਾਸੀਂ ਵਿਛਿਆ ‘ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਜਾਦੂ' ਆਖ ਰਿਹਾ ਸੀ:
"ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਹੈਂ -- ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਵਿਚ, ਇਸ ਰੌਸ਼ਨੀ ਵਿਚ, ਇਸ ਅਨੰਦ ਵਿਚ, ਤੇਰੀ ਥਾਂ ਹੈ - ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਦੀ ਗੋਪਕਾ ਬਣਨਾ ਤੇਰਾ ਹੱਕ ਹੈ - ਅੰਧਕਾਰ ਵਿਚ, ਸਾਧਾਰਨ ਸੰਸਾਰ ਵਿਚ, ਮ੍ਰਿਤੂ ਜੀਵਨ ਵਿਚ ਤੂੰ ਨਾ ਜਾ - ਨਾ ਜਾ!" ਇਕ ਨਵੇਕਲੀ ਨੁਕਰ ਵਿਚ ਪਈ ਰੰਗਮਾ ਦੀ ਆਤਮਾ ਖੰਭ ਮਾਰ ਕੇ ਫੜਫੜਾਈ ਤੇ ਅਨੰਤ ਨੀਲੇ ਅਕਾਸ਼ ਵਿਚ ਉਡਾਰੀ ਮਾਰ ਗਈ।
ਤੇ ਇਹ ਸਾਰਾ ਆਵੇਸ਼ ਰਾਤ ਵਾਲੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਵਿਚ ਮੂਰਤੀ-
-੨੭-
