'ਹਾਏ ਰੱਬਾ!'
ਉਹ ਕੀ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਹੁਣ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਬਲਵਾਨ ਪਤੀ ਚੇਤੇ ਆਇਆ, ਜਿਸ ਦਾ ਸਡੌਲ ਸਰੀਰ ਉਹ ਵੇਖ ਕੇ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਸੀ -- ਜਿਹੜਾ ਹੁਣ ਵੀ ਕਿਧਰੇ ਉਸ ਦਾ ਕੈਂਠਾ ਲਭਦਾ ਫਿਰਦਾ ਹੈ। ਪਤੀ ਉਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਤਰਸ ਆਇਆ, ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚੇਤੇ ਆਈਆਂ - ਜਿਹੜੀਆਂ ਗੁਆਚੇ ਕੈਂਠੇ ਦਾ ਫ਼ਿਕਰ ਭੁਲ ਕੇ ਗੁਵਾਚੀ ਹੋਈ ਰੰਗਮਾ ਲਈ ਬੇਹਬਲ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇਗਾ! ਕੈਂਠਾ - ਸੋਨੇ ਦਾ ਕੈਂਠਾ - ਪੰਜ ਸੌ ਦਾ ਕੈਂਠਾ - ਗੁਮ ਹੋ ਗਿਆ, ਪਰੰਤੂ ਉਸ ਨੇ ਇਕ ਕੌੜੀ ਗੱਲ ਨਾ ਆਖੀ, ਕਿੰਨੀ ਦਲੇਰੀ, ਕਿੰਨੀ ਉਦਾਰਤਾ! ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਚੇਤੇ ਆਇਆ - ਘੁਪ ਹਨੇਰੇ ਵਿਚ, ਪਰ ਨਰੈਣ ਰਾਉ ਉਸ ਨੂੰ ਖਿਚੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ - ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ।
‘ਵੀਰਾਂਡੀ! ਵੀਰਾਂਡੀ!' ਅਜ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਉਸ ਨੇ ਪਤੀ ਦਾ ਨਾਂ ਲੈ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਅਵਾਜ਼ ਮਾਰੀ।
ਪੈਰਾਂ ਦਾ ਖੜਾਕ ਹੋਇਆ।
'ਕੁਝ ਨਹੀਂ; ਤੁਸੀ ਏਧਰ ਨਾ ਆਓ।'
ਪੈਰਾਂ ਦਾ ਖੜਾਕ ਮੁਕ ਗਿਆ।
'ਕਿਉਂ ਆਈ ਸੈਂ?'
'ਨਹੀਂ।'
‘ਮੇਰੇ ਲਈ ਹੀ ਆਈ ਸੈਂ ਨਾ?'
'ਨਹੀਂ।'
'ਜੇ ਤੇਰੀ ਅਵਾਜ਼ ਕੋਈ ਸੁਣ ਵੀ ਲਵੇ ਤਾਂ ਵੀ ਇਥੇ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਆ ਸਕਦਾ।'
'ਛਡ ਦਿਉ।'
'ਤੂੰ ਆਪ ਹੀ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਈ ਹੈਂ।'
ਹਾਏ ਰੱਬਾ! ਹੁਣ ਉਹ ਕੀ ਕਰੇ, ਸ਼ਰਾਬ ਅਤੇ ਬੀੜੀ ਦੀ
-੩੬-