ਪੰਨਾ:ਆਕਾਸ਼ ਉਡਾਰੀ.pdf/29

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ


ਉਚੀ ਜ਼ਾਤ ਦੇ ਬਾਹਮਣਾਂ ਪਾਂਡਿਆਂ ਨੇ,
ਜ਼ਾਤ ਪਾਤ ਦੀ ਕੰਧ ਚੜ੍ਹਾਈ ਹੋਈ ਸੀ।
ਰਾਹ ਲੋੜਿਆਂ ਕੋਈ ਨਾ ਲੱਭਦਾ ਸੀ,
ਛੂਤ ਛਾਤ ਦੀ ਖੱਪ ਮਚਾਈ ਹੋਈ ਸੀ।
ਮੁਫ਼ਤ-ਖੋਰਿਆਂ ਬਾਹਮਣਾਂ ਕਾਜ਼ੀਆਂ ਨੇ,
ਆਪੋ ਵਿਚ ਹੀ ਖ਼ਲਕਤ ਲੜਾਈ ਹੋਈ ਸੀ।

ਜਗ੍ਹਾ ਜਗ੍ਹਾ ਬੇ-ਦੋਸਾਂ ਦੇ ਖ਼ੂਨ ਸੰਦੇ,
ਕਈ ਲੱਖ ਦਰਿਆ ਪਏ ਵਗਦੇ ਸਨ।
ਵਿਚੋਂ ਨਹਿਰ ਅਨਿਆਉਂ ਦੀ ਕੱਢ ਕੇ ਤੇ,
ਪਾਪ ਪੈਲੀਆਂ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਲੱਗਦੇ ਸਨ।


ਪੌਣ ਪਾਣੀ ਜਾਂ ਆਬੋ ਹਵਾ-


ਬੱਦਲ ਪਾਪ ਹੰਕਾਰ ਦੇ ਗੱਜ ਰਹੇ ਸਨ,
ਬਿਜਲੀ ਜ਼ੁਲਮ ਦੀ ਅੰਬਰਾਂ ਕਰੇ ਕੜ ਕੜ।
ਘੋਰ ਪਾਪ ਦੇ ਝੱਖੜਾਂ ਨਾਲ ਮਿਲ ਕੇ,
ਅਗਨਿ ਕਹਿਰ ਅਨਿਆਉਂ ਦੀ ਬਲੇ ਭੜ ਭੜ।
ਸੀਨਾ ਦੁਖੀ ਦਾ ਵਿੰਨ੍ਹਦੇ ਜ਼ੁਲਮ ਸੰਦੇ,
ਗੜੇ ਵੱਸਦੇ ਗੋਲੀਆਂ ਵਾਂਗ ਤੜ ਤੜ।
ਐਸੀ ਆਬੋ-ਹਵਾ ਵਿਚ ਰਹਿ ਰਹਿ ਕੇ,
ਇਕ ਇਕ ਜਾਨ ਕਰਦੀ ਸੌ ਸੌ ਵਾਰ ਫੜ ਫੜ।

ਕੂੜ ਕਪਟ ਕ੍ਰੋਧ ਦੇ ਸਾਗਰਾਂ 'ਚੋਂ,
ਮੌਨਸੂਨ ਉਠ ਉਤਾਂਹ ਨੂੰ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਨ।

੩੫.