ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਮੰਨਿਆਂ ਵਿਚ ਸ਼ਹਿਰੋਂ ਹਸਪਤਾਲ ਹੁੰਦੇ,
ਪਿੰਡਾਂ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਐਪਰ ਲੋੜ ਕੋਈ ਨਹੀਂ।
ਕੰਮ ਕਾਜ ਵਾਲੇ ਪੇਂਡੂ ਕਸਰਤੀ ਨੇ,
ਹੁੰਦੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਬਜ਼ ਮਰੋੜ ਕੋਈ ਨਹੀਂ।
ਜੇਕਰ ਭੁਲ ਭੁਲੇਖੇ ਬੀਮਾਰ ਹੋਵਣ,
ਮਘ-ਜਵੈਣ ਦੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਥੋੜ ਕੋਈ ਨਹੀਂ।
ਬੁਟੀ ਕੁਦਰਤੀ ਘੋਟ ਕੇ ਪੀ ਲੈਂਦੇ,
ਪੈਂਦੇ ਖਰਚਣੇ ਲਖ ਕਰੋੜ ਕੋਈ ਨਹੀਂ।
ਜਿਥੇ ਰੋਗ ਦਾ ਨਾਮ ਨਿਸ਼ਾਨ ਕੋਈ ਨਹੀਂ,
ਦਸੋ ਲੋੜ ਓਥੇ ਹਸਪਤਾਲ ਦੀ ਕੀ?
ਜਿਥੇ ਵੱਸਦੇ ਸੁਖੀ ਤੇ ਸ਼ਾਂਤ ਸਾਰੇ,
ਉੱਥੇ ਗਲ ਅਮੀਰ ਕੰਗਾਲ ਦੀ ਕੀ?
ਰੱਜੇ ਹੋਏ ਸਾਦੇ ਪੇਂਡੂ ਹੈਣ ਚੰਗੇ,
ਪੇਟੋਂ ਭੁੱਖੜੇ ਸ਼ਹਿਰੀ ਸ਼ਕੀਨ ਕੋਲੋਂ।
ਅਸਰ ਵਧ ਹੈ ਬ੍ਹੈਕੜਾਂ ਬੂਟੀਆਂ ਦਾ,
ਏਸ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਕੌੜੀ ਕੁਕੀਨ ਕੋਲੋਂ।
ਪਾਣੀ ਪਿੰਡਾਂ ਦੇ ਖੂਹਾਂ ਤੇ ਚਸ਼ਮਿਆਂ ਦਾ,
ਚੰਗਾ ਲਖਾਂ ਦਵਾਵਾਂ ਦੇ ਪੀਣ ਕੋਲੋਂ।
ਮਰਨਾ ਪਿੰਡਾਂ ਦਾ ਚੰਗਾ ਹੈ 'ਤਾਰਿਆ' ਵੇ,
ਦੁਖਦਾਈ ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਜੀਣ ਕੋਲੋਂ।
ਲੋੜੇ ਜੀਉਣ ਦਾ ਜੇਕਰ ਸੁਆਦ ਕੋਈ,
ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਵਿਚ ਤਾਂ ਨਜ਼ਰ ਉਹ ਆਂਵਦਾ ਨਹੀਂ।
੭੦
