ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
੪.
ਵਿੱਥਾਂ ਦੀ ਗਾਚੀ ਨੇ,
ਵਾਹ ਰਜਵਾਂ ਲਾਇਐ, ਕਿ
ਇਹਦੀ ਮੋਟੀ ਤਹਿ ਹੇਠਾਂ,
ਇਹ ਅੱਖਰ ਲੁਕ ਜਾਵੇ,
ਉਹਲੇ ਈ ਹੋ ਜਾਵੇ,
ਮੁੜ ਨਜ਼ਰੀਂ ਨਾ ਆਵੇ।
ਪਰ ਯਾਦ ਹੁਲਾਰਾ ਲੈ,
ਤਰਸੰਦੜੇ ਨੈਣਾਂ ਚੋਂ
ਸੱਧਰਾਂ ਦੇ ਅੱਥਰੂ ਦੋ,
ਜਦ ਇਸ ਤੇ ਸੁਟਦਾ ਹਾਂ,
ਤਦ ਸੰਘਣੇ ਬੱਦਲਾਂ ਦੀ,
ਘਨਘੋਰ-ਘਟਾਵਾਂ ਦੀ,
ਹਿਕ ਚੀਰ ਕੇ ਅੰਬਰਾਂ ਤੇ,
ਚੰਨ ਪਤਲਾ ਦੁਤੀਏ ਦਾ,
ਜਿਉਂ ਜਲਵਾ ਆ ਦਸਦੈ,
੧੦੬
