ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਕਛ ਕਛ ਕੇ ਪੈਂਡੇ,
ਸਨ ਦਰਦਾਂ-ਭਰੀਆਂ
ਤੇ ਟੀਸਾਂ-ਭਰੀਆਂ,
ਇਕ ਕਰਮਾਂ ਵਾਲੀ-
ਰਸ-ਭਿੰਨੜੀ ਰਾਤੇ,
ਜਦੋਂ ਅੰਬਰ ਤਾਰੇ,
ਸਨ ਲਟ ਲਟ ਕਰਦੇ,
ਤੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਯਾਦਾਂ
ਸੀ ਜਗ-ਮਗ ਲਾਈ
ਸਾਡੀ ਆਸ ਦੇ ਸੁਪਨੇ
ਇਕ ਪੱਤਣ ਉੱਤੇ
ਝਟ ਸੱਚੇ ਹੋ ਗਏ
ਤੇ
ਮੁੜ ਹਸ਼ਰਾਂ ਤੀਕਰ,
ਨਾ ਵਿਛੜਨ ਖ਼ਾਤਰ,
ਅਸੀਂ ਮੁੜ ਕੇ ਮਿਲ ਪਏ।
੬੫