ਚੀਖ਼ ਦੀ ਦਾਸਤਾਨ
ਰੋਜ਼ ਰਾਤ ਦੇ ਢਾਈ ਵਜੇ ਇਕ ਗੱਡੀ ਦੀ ਵਿਸਲ ਨਾਲ ਬੇਬੇ ਦੀ ਅੱਖ ਖੁਲ੍ਹ ਜਾਂਦੀ। ਅੱਖ ਖੁਲ੍ਹਦਿਆਂ ਹੀ ਬੇਬੇ ਦੇ ਵੈਣ ਕਮਰੇ ਦੀ ਚੁੱਪ ਤੋੜ ਦਿੰਦੇ। ਇਸ ਗੱਡੀ ਦੀ ਚੀਕਵੀਂ ਵਿਸਲ ਮੇਰੇ ਵੱਡੇ ਭਰਾ ਦੀ ਮੌਤ ਨਾਲ ਜੁੜੀ ਹੋਈ ਸੀ । ਕਿਸੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਢਾਈ ਵਜੇ ਮੇਰੇ ਭਰਾ ਨੇ ਬੇਬੇ ਦੀ ਗੋਦੀ 'ਚ ਆਖਰੀ ਸਾਹ ਲਿਆ ਸੀ ਤੇ ਉਧਰੋਂ ਬੇਬੇ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ 'ਚ ਗੱਡੀ ਦੀ ਵਿਸਲ ਚੀਖ਼ ਵਾਂਗ ਵੱਜੀ ਸੀ ।
ਅਸੀਂ ਰੋਜ਼ ਬੇਬੇ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ ਕਿ ਵੀਰਾ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਬਹੁਤੀ ਦੇਰ ਸਬੰਧ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ, ਉਸ ਨਿਰਮੋਹੇ ਦੀ ਯਾਦ ਆਪਣੇ ਦਿਲ 'ਚੋਂ ਕਢ ਦੇਵੇ । ਪਰ ਬੇਬੇ ਹੁਬਕੀਂ ਹੁਬਕੀ ਰੋਂਦੀ ਕਹਿੰਦੀ ਕਿ ਆਪਣੇ ਖੂਨ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਭੁਲਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦੈ । ਉਹਨੇ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਤੇ ਹੱਥ ਰੱਖਣਾ ਸੀ । ਵੱਡਾ ਭਰਾ ਪਿਉ ਸੰਮਾਨ ਹੁੰਦੇ । “ਕੱਲੀ ਤਾਂ ਪੁੱਤ, ਬਣ 'ਚ ਲਕੜੀ ਨਾ ਹੋਵੇ ... ਤੇਰੇ 'ਕਲਾਪੇ ਨੂੰ ਦੇਖ ਦੇਖ ਰੋਣ ਆਉਂਦੇ ।” ਉਹ ਫੇਰ ਵੀਰੇ ਦੀ ਕਿਸੇ ਗੱਲ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਕੇ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੀ ।
ਅੰਤ ਸਮੇਂ ਸਿਰਾਣੇ ਬੈਠੀ ਨੂੰਹ ਨੂੰ ਬੇਬੇ ਬੜੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਾਲ ਅੰਤਿਮ ਇੱਛਾ ਬਾਰੇ ਸਮਝਾ ਸਕੀ ਸੀ । ਪਤਨੀ ਗੀਤਾ ਤੇ ਸਿਰ ਰੱਖੀ ਫੁਟ ਫੁਟ ਕੇ ਰੋਂਦੀ ਰਹੀ ਸੀ । ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਕੋਰਾ ਸੱਚ ਉਹਦੇ ਕਲਾਵੇ 'ਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਿਹਾ | ਮੈਂ ਉਹਦੇ ਮੋਢਿਆਂ ਤੇ ਹੱਥ ਰਖਿਆ । ਉਹਨੂੰ ਸਹਾਰੇ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ । ਉਹ ਗੀਤਾ ਪੜ੍ਹਨ ਲਗ ਪਈ । ਉਹਦਾ ਮੋਹ ਅੱਖਾਂ 'ਚੋਂ ਵਹਿੰਦਾ ਗੀਤਾ ਦੇ ਪੰਨੇ ਭਿਉਂਦਾ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਬੇਬੇ ਸਿਸਕ ਸਿਸਕ ਕੇ ਪਰਲ ਪਰਲ ਹੰਝੂ ਵਹਾਉਂਦੀ ਕੁਝ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਪਰ ਕੁਝ ਕਿਹਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾ ਰਿਹਾ । ਹੱਥ 'ਚ ਫੜੀ ਗੀਤਾ (ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਸੱਚ)ਕਈ ਵਾਰੀ ਹੱਥੋਂ ਛੁਟਣ ਨੂੰ ਹੋਈ ਪਰ ਪਤਨੀ ਨੇ ਫੇਰ ਆਪਣੀ ਪਕੜ ਪੀਡੀ ਕੀਤੀ ।
ਬੇਬੇ ਸ਼ਾਇਦ ਸਾਨੂੰ ਦੱਸਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਸਾਨੂੰ ਉਹੋ ਜਿਹਾ ਜੀਵਨ ਜਿਉਣ ਲਈ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕੀ ਜਿਹੋ ਜਿਹਾ ਸਾਨੂੰ ਅਸਲ 'ਚ ਜਿਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ । ਜਾਂ ਜਿਹੋ ਜਿਹਾ ਜੀਵਨ ਉਹ ਪਿਉ ਦੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਜਿਉਂ ਚੁੱਕੀ ਸੀ ਉਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਜੀਵਨ ਜਿਉਣ ਲਈ ਸਾਨੂੰ ਸਮਰੱਥ ਬਣਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੀ ਸੀ । ਜਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਪੋਤੇ ਦਾ ਮੂੰਹ ਵੇਖੇ ਬਿਨਾਂ ਹੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ । ਜਾਂ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਮੇਰੇ ਬਾਰੇ ਸੋਚ ਕੇ ਫਿਕਰਮੰਦ ਹੋਵੇ ਕਿ ਮੈਂ ਉਹਦੀ ਨੂੰਹ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਰੱਖ ਸਕਾਂਗਾ ਕਿ ਨਹੀਂ । ਕਦੇ ਕਦੇ ਉਹਦਾ ਹੱਥ ਉਪਰ ਨੂੰ ਉਠਦਾ ਪਰ ਸ਼ਕਤੀਹੀਣ ਹੋਇਆ ਹੱਥ ਫੇਰ ਹੇਠਾਂ ਡਿੱਗ ਜਾਂਦਾ । ਢਾਈ ਵਜੇ ਅਚਾਨਕ ਗੱਡੀ ਦੀ ਵਿਸਲ ਵਜੀ, ਬੇਬੇ
