"'ਜ਼ਖ਼ਮ"'
ਰਣਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਹੁਣ ਚੁਫੇਰੇ ਸ਼ਾਂਤੀ ਨਜ਼ਰ ਆ ਰਹੀ ਸੀ। ਮੋਢੇ ਨਾਲ ਮੋਢਾ ਖਹਿੰਦੀ ਭੀੜ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਆਪਣੀ ਤੋਰੇ ਤੁਰੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਦੇ ਮਨ 'ਚ ਵੈਰ ਵਿਰੋਧ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਈਰਖਾ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਸਾੜਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਹੱਸ ਹੱਸ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਲੋਕੀ ਪਿਆਰ ਦਾ ਸਬੂਤ ਦੇ ਰਹੇ ਸਨ।
ਰਣਪ੍ਰੀਤ ਨੂੰ ਪਲ ਕੁ ਲਈ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਇਆ ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਭੁੱਲ ਕੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਸ਼ਹਿਰ ਉਤਰ ਆਇਆ ਹੋਵੇ। ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਤਾਂ ਸ਼ਹਿਰ ਦੀ ਮਿੱਟੀ ਦੇ ਕਣ ਕਣ ਦੀ ਪਛਾਣ ਹੈ। ਇਥੋਂ ਦੀ ਇੱਟ ਇੱਟ ਨਾਲ ਮੋਹ ਹੈ। ਬੰਦੇ ਦੀ ਪੈਰ ਚਾਪ ਤੋਂ ਬੰਦੇ ਦੀ ਹੋਂਦ ਪਛਾਣ ਲੈਦਾ ਹੈ।
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਉਹ ਕਿਹੜਾ ਚੋਰ ਸੀ ਜੋ, ਉਸਦੀ ਪਿਛਲੀ ਫੇਰੀ ਵੇਲੇ, ਇਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਚੁਰਾ ਕੇ ਲੈ ਗਿਆ ਸੀ | ਅਤੇ ਅਸ਼ਾਂਤੀ ਦਾ ਭਾਂਬੜ ਚੁਫੇਰੇ ਬਾਲ ਗਿਆ ਸੀ। "ਇਹ ਲੋਕ ਕਿਉ ਉਦੋਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਖੂਨ ਦੇ ਪਿਆਸੇ ਹੋਏ ਪਏ ਸਨ। ਇਹੋ ਫੁੱਲ ਵਰਸਾਉਣ ਵਾਲੇ ਹੱਥ ਅੱਗਾਂ ਲਾਉਣ ਤੇ ਕਿਉਂ ਤੁਲੇ ਹੋਏ ਸਨ?' ਰਣਪ੍ਰੀਤ ਨੇ ਪਲ ਕੁ ਦਿਮਾਗ ਤੇ ਬੋਝ ਪਾ ਕੇ ਸੋਚਿਆ।
ਉਦੋਂ ਵੀ ਉਹ ਦਫਤਰ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਬਕਾਏ ਦਾ ਹਿਸਾਬ ਕਰਾਉਣ ਆਇਆ ਸੀ ਤੇ ਹੁਣ ਵੀ। ਉਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਛੇਤੀ ਅਦਾਇਗੀ ਦਾ ਲਾਰਾ ਲਾਇਆ ਤਾਂ ਸੀ ਪਰ ਮਾਰ ਕੁਟਾਈ, ਦੰਗਾ ਫ਼ਸਾਦ, ਕਤਲੋ ਗਾਰਤ ਤੋਂ ਲਟ ਲਟ ਬਲਦੀਆਂ ਦੁਕਾਨਾਂ ਦੇ ਸਹਿਮ ਕਾਰਣ ਦਫਤਰ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਉਹਦਾ ਕੰਮ ਸ਼ਾਇਦ ਉੱਕਾ ਈ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਸੀ।
ਰਣਪ੍ਰੀਤ ਉਸੇ ਸ਼ਾਹ ਨਸ਼ੀਨ ਬਜ਼ਾਰ ਵਿਚੋਂ ਦੀ ਲੰਘ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਥੇ ਉਸ ਦਿਨ ਲਾਊਡ ਸਪੀਕਰ ਬੜੀ ਉਚੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਚੀਕ ਰਹੇ ਸਨ। ਇੱਕ ਪਾਸਿਉਂ 'ਜੈ ਜਗਦੀਸ਼ ਹਰੇ' ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸਿਉਂ 'ਬੋਲੇ ਸੋ ਨਿਹਾਲ' ਦੇ ਰਿਕਾਰਡ ਵੱਜ ਰਹੇ ਸਨ। ਬਹੁਤ ਉਚੀ ਆਵਾਜ਼ ਕਾਰਣ ਕੁਝ ਵੀ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗ ਰਿਹਾ। (ਹੁਣ ਭਾਵੇਂ ਟਾਹੇ ਟਾਹ ਕਰਦੇ ਹਾਸੇ ਕਿਸੇ ਸੁਹਾਗਣ ਦੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਦੀ ਛਣਕਾਰ ਵਾਂਗ ਗੂੰਜ ਰਹੇ ਹਨ)।
ਇਹ ਹਾਸਿਆਂ ਦੀ ਟੁਣਕਾਰ ਤਾਂ ਰੱਤੀ ਰੱਤੀ ਸਮਝ ਪੈਂਦੀ ਹੋਵੇਗੀ। ਪਰ ਪਹਿਲੀ ਚੋਰੀ ਵੇਲੇ ਆਇਆ ਰਣਪ੍ਰੀਤ ਇਥੋਂ ਲੰਘਦਿਆਂ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਵੇਂ ਇਹਨਾਂ ਦੇ ਰੱਬ ਨੂੰ ਬਿਲਕੁਲ ਸੁਣਨਾ ਬੰਦ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਰੱਬ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸ਼ਰਧਾ ਦੇ ਭਜਨ ਸੁਣਾਉਣ ਦਾ ਟਿੱਲ ਲਾ ਰੱਖਿਆ ਸੀ।
ਉਸਨੇ ਸੋਚਿਆ ਸੀ ਜੇ ਇਸ ਦੁਨੀਆਂ ਨੂੰ ਸਾਜਣ ਵਾਲਾ ਹੀ ਬੋਲਾ ਹੌ ਬੈਠਾ
