ਇਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲੋਂ ਬਾਂਕੀ, ਤੇ ਆਂਹਦੀ: " ਹੇ ਵਡੇ ਸਿਧਾਰਥ! ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਹਾਂ, ਮੇਰੇ ਮੁਖ ਦਾ ਰਸ ਚੱਖ; ਵੇਖ ਜਵਾਨੀ ਕੇਡੀ ਮਿੱਠੀ ਹੈ!"ਪਰ ਜਦੋਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਭਗਵਾਨ ਦਾ ਦਿਲ ਨਾ ਡੁਲਾਇਆ, ਲੈ! ਕਾਮਕਾਮ ਨੇ ਅਪਣੀ ਜਾਦੂ-ਕਮਾਨ ਤਾਣੀ,ਨਾਚ-ਕੁੜੀਆਂ ਨੇ ਕਤਾਰ ਤੋੜ ਕੇ ਰਾਹ ਬਣਾਇਆ, fਪਿਛੋਂ ਇਕ ਸਭ ਦੀ ਰਾਣੀ ਤੇ ਆਕਰਸ਼ਨ ਸ਼ਰਤੇ "" ਮਧੁ ਤ ਯਸ਼ੋਧਰਾਂ ਦੇ ਵੇਸ ਵਿਚ ਸਾਹਮਣੇ ਆਈ। ਉਹਨਾਂ, ਹੈ ਤੂਆਂ ਨਾਲ ਡੁਲਕਦਆਂ, ਕੱਜਲ-ਅੱਖਾਂ ਦਾ ਵੇਗ ' ' ਕੋਮਲ ਸੀ; ਤਾਂਘਦੀਆਂ ਅੱਡੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਬੁਧ ਵਲ ਖੁਲੀਆਂ; ਹਉਕੇ ਵਿਚ ਸੰਗੀਤ ਸੀ ਜਿਦੇ ਨਾਲ ਉਸ ਮੋਹਿਨ ਪਰਛਾਵੇਂ ਨੇ ਉਹਦਾ ਨਾਂ ਲਿਆ ਤੇ ਡਸਕੋਰੇ ਲੈ ਕੇ ਆਖਿਆ: "ਮੇਰੇ ਕੰਵਰ! ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਬਾਝ ਮਰਦੀ ਜਾਂਦੀ ਹਾਂ! ਸਾਡੇ ਰੋਹਿਨੀ ਦੇ ਲਾਗਲੇ ਸੁਖ-ਮੰਦਰ ਵਰਗਾ ਕਿਹੜਾ ਸੁਰਗ ਤੁਸਾਂ ਲੱਭ ਲਿਆ ਹੈ? ਉਥੇ ਇਹ ਸਾਰੇ ਵਰੇ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਰੋਂਦੀ ਰਹੀ ਹਾਂ! ਮੁੜੋ, ਸਿਧਾਰਥ! ਆਹ, ਮੁੜ ਪਵੇ! ਇਕ ਵਾਰੀ ਮੇਰੇ ਬੁਲ ਛੂਹਵੇ, ਇਕ ਵਾਰੀ ਮੈਨੂੰ ਗਲ ਨਾਲ ਲਾਵੇ ਤੇ ਇਹ ਨਿਸਫਲ ਸੁਪਨੇ ਮੁਕ ਜਾਣਗੇ! ਆਹ, ਵੇਖੋ ਤੇ ਸਹੀ, ਮੈਂ ਉਹੀ ਪਿਆਰੀ ਯਸ਼ੋਧਰਾਂ ਹਾਂ! ਪਰ ਬੁਧ ਬੋਲੇ: "ਉਹਦਾ ਮਿੱਠਾ ਸੋਦਕਾ ਤੂੰ ਐਵੇਂ ਈ ਭੁਲਾਨੀ ਏ, ਹੈ ਸੁੰਦਰ ਪਰ ਕੁੜੇ ਪਰਛਾਵੇਂ! ਤੇਰਾ ਭੁਲਾਵਾ ਵਿਅਰਥ ਹੈ; ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਮੰਦਾ ਨਹੀਂ ਆਂਹਦਾ, ਤੇਰਾ ਰੂਪ ਪਿਆਰੇ ਦਾ ਹੈ, .. ੧੩੭
ਪੰਨਾ:ਏਸ਼ੀਆ ਦਾ ਚਾਨਣ.pdf/163
ਦਿੱਖ