ਮਝ ਹੋਰ ਅਨਿ ਦੇਸਾਂ ਵਿਚ ਅਸੀਂ ਅਨੇਕਾਂ ਗ਼ਮ ਦੇਖੇ ਹਨ, ਅਨੇਕਾਂ ਵਗਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਤੇ ਮਲੀਦੇ ਹਥ ਵੇਖੇ ਹਨ ।
ਫੇਰ ਅਸੀ ਰੋਂਦੀਆਂ ਵੀ ਹਸਦੀਆਂ ਹਾਂ, ਤਾਕਿ ਲੋਕ ਜਾਨਣ,
ਇਹ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜਿਸਨੂੰ ਉਹ ਘਟ ਘਟ ਫੜ ਰਹੇ ਹਨ, ਖ਼ਾਲੀ ਇਕ | ਤਮਾਸ਼ਾ ਹੈ,
ਜਿਹਾ ਕਿਸੇ ਬਦਲ ਨੂੰ ਖੜੋਣ ਲਈ ਆਖਣਾ, ਜਾਂ ਹਬ ਨਾਲ ਕਿਸੇ ਵਹਿੰਦੀ ਨਦੀ ਨੂੰ ਰੋਕਣਾ ।
ਪਰ ਤੂੰ ਜਿਸ ਨੇ ਬਚਾਣਾ ਹੈ, ਤੇਰਾ ਸਮਾਂ ਨੇੜੇ ਹੈ । ਦੁਖੀ ਜਗ ਆਪਣੀ ਪੀੜ ਵਿਚੋਂ ਤੈਨੂੰ ਉਡੀਕ ਰਿਹਾ ਹੈ । ਅੰਨੀ ਦੁਨੀਆਂ ਸੋਗ ਪੌੜੀ ਦੇ ਡੰਡੇ ਉਤੇ ਬਿੜਕ ਰਹੀ ਹੈ, ਉਠ ਮਾਇਆ ਦੇ ਪੁਤ, ਜਾਗ, ਨਾ ਸੌ ਮੁੜ ਕੇ । ਅਸੀ ਫਿਰੰਤੂ ਪੌਣ ਦੀਆਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਹਾਂ,
ਤ ਵੀ ਫਿਰ, ਓ ਕੰਵਰ, ਆਪਣੀ ਸ਼ਾਂਤੀ ਭੂੰਡ,
ਹੋਰਨਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰੇਮ ਲਈ ਛਡ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰੇਮ ਨੂੰ, ਤੇ ਦੁਖੀਆਂ
ਦੇ ਦਰਦ ਖ਼ਾਤਰ ਛਡ ਰਾਜ ਭਾਗ ਨੂੰ, ਮੁਕਤੀ ਲਿਆ ਦੇਹ !
ਏਉਂ ਆਹਾਂ ਭਰਦੀਆਂ ਹਾਂ, ਚਾਂਦੀ-ਤਾਰਾਂ ਉਤੇ ਤੁਰਦੀਆਂ ਹਾਂ, ਤੈਨੂੰ ਜਿਸਨੂੰ, ਅਜੇ ਦੁਨੀਆ ਦੀ ਮਾਇਆ ਦਾ ਗਿਆਨ ਨਹੀਂ, ਅਸੀ ਰਾਹ ਜਾਂਦੀਆਂ ਦਸਦੀਆਂ ਹਾਂ, ਤੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਸੁੰਦਰ ਪਰਛਾਵਿਆਂ ਨਾਲ ਤੂੰ ਖੇਡਦਾ ਹੈਂ,ਉਨਾਂ ਉਤੇ ਹਸਦੀਆਂ ਹਾਂ।” | ਇਸ ਤੋਂ ਪਿਛੋਂ ਉਹ ਸੰਧਿਆ ਵੇਲੇ ਬੈਠੇ ਸਨ, ਆਪਣੀ ਸਹਣੀ ਮਹਿਫ਼ਲ ਵਿਚ, ਮਿਠੀ ਯਸ਼ੋਧਰਾਂ
੪੫
Left
Center
Right
Digitized by Panjab Digital Library / www.panjabdigilib.org
