ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ
(੯੧)
ਮ ਨਾ ਲਾਯਾ॥
ਥੀਵਾਂ ਗਰਕ ਨਾਂ ਤਨ ਮੈਂਡੇ ਪਰ ਛੋਹੇ ਹਾਥ ਪ੍ਰਾਯਾ ਬਾਰ ਖੁਦਾਯਾ॥
ਸੱਸੀ ਅਰਜ ਮੰਜੂਰ ਸ਼ਾਹਲਖ ਹੁਕਮ ਹਜੂਰੋਂ ਆਯਾ ਪੜਦਾ ਪਾਇਆ॥੨੫੫॥
ਦਿਤਾ ਰਾਹ ਜ਼ਮੀਨ ਸੱਸੀ ਨੂੰ ਜੇਉਂ ਸੋਹਨੀ ਜਿਉਂ ਜਲ ਵਿਚ ਛਪ ਗਿਓ ਛਲ ਵਿਚ॥
ਹੋਯਾ ਕਸਾਬ ਸ਼ਿਤਾਬ ਨਾਬੀਨਾ ਪੱਲੂ ਉਸਦੇ ਗਲ ਵਿਚ ਝੁਕਿਆ ਪਲ ਵਿਚ॥
ਕਹਿੰਦਾ ਬਖ਼ਸ਼ ਗੁਨਾਹ ਭਲਾ ਹਨ ਪੜਦਾ ਪਿਆ ਅਕਲ ਵਿਚ ਜਾਨ ਖਲੱਲ ਵਿਚ॥
ਭੁਲ ਬਖਸ਼ਾਇ ਸਬੂਤ ਹੋਇਆ ਉਸ ਕਬਰ ਬਨਾਈ ਥਲ ਵਿਚ ਲਾ ਫੁਲ ਫਲ ਵਿਚ॥੨੫੬॥
ਸੋਗ ਪਿਆ ਉਸ ਦਿਨ ਵਿਚ ਥਲਦੀ ਮ੍ਰਿਗਾਂ ਘਾਸ ਵਿਸਾਰੇ ਆਪਨੇ ਚਾਰੇ॥
ਝੁਰਦੇ ਚੋਗ ਨਾ ਚੁਗਦੇ ਪੰਛੀ ਚਕਵੇ ਰੇਜ਼ਗੁਜਾਰੇ ਹੋਇ ਨਿਯਾਰੇ॥
ਜਿਨ ਇਨਸਾਨ ਫਰਿਸ਼ਤੇ ਰੋਂਦੇ ਗਏ ਨਾਂ ਮੂਲ ਸਹਾਰੇ ਹੋਗਮ ਭਾਰੇ॥
ਕਹਿ ਲਖ ਸ਼ਾਹ ਜਿਮੀ ਪਰ ਮਾਤਮ ਆਹੇ ਫਲਕ ਸਤਾਰੇ ਰੋਂਦੇ ਸਾਰੇ॥੨੫੭॥
ਹੁੰਦੀ ਅਕਲ ਇਲਮ ਜੇ ਹੁੰਦਾ ਰਖਦੀ