ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ
(98)
ਸਿਆਣੇ ਆਹੀ ਨਾਰ ਗੁੰਦਾਈ ਲੇਖ ਭੁਲਾਈ॥
ਕਹਿ ਲਖਸ਼ਾਹ ਸਮਾਂ ਆ ਪੁੰਨਾ ਪੇਸ਼ ਨਾ ਗਈ ਦਾਨਾਈ ਉਨਕੀ ਕਾਈ॥੨੭੫॥
ਬ੍ਰਿਹੋਂ ਸਾਣ ਚੜਾਈਆਂ ਛੁਰੀਆਂ ਖੁਰੀਆਂ ਕਰ ਕਰ ਆਵੇ ਬੁਰੀਆਂ ਆਵੇ॥
ਹਿਲਦੇ ਜਖਮ ਨਾ ਮਿਲਦੇ ਦਿਲ ਦੇ ਪੀੜ ਸਰੀਰ ਸਤਾਵੇ ਧੀਰ ਵੰਜਾਵੇ॥
ਇਸ ਦੁਖ ਸਮ ਨਹੀਂ ਭਾਰ ਜਮਾਂ ਦਾ ਸੇਸਨਾਗ ਗ਼ਮ ਖਾਵੇ ਫੱਨਾ ਚੁਕਾਵੇ॥
ਕਹਿ ਲਖਸ਼ਾਹ ਨ ਵਾਹ ਆਹ ਸੁਨ ਮਤ ਸਿਰ ਧੌਲ ਹਿਲਾਵੇ ਧਰ ਉਲਟਾਵੇ॥੨੭੬॥
ਖ਼੍ਵਾਬ ਧੁਨਖ ਆ ਹੋਈ ਪੁਨੂੰ ਨੂੰ ਗਰਕ ਹੋਈ ਥਲ ਪਿਆਰੀ ਬਨੀ ਲਾਚਾਰੀ॥
ਉਟਕੀ ਨੀਂਦ ਗਈਆਂ ਖੁਲ ਚਸ਼ਮਾਂ ਉਤਰੀ ਕੈਫ਼ ਖ਼ੁਮਾਰੀ ਰੋਂਦਾ ਜ਼ਾਰੀ॥
ਨਾਂ ਉਹ ਯਾਰ ਨਾ ਸੇਜ ਫੁਲਾਂ ਦੀ ਨਾ ਉਹ ਮਹਿਲ ਅਟਾਰੀ ਚਿੱਤਰਾ ਕਾਰੀ॥
ਕੈਹ ਲਖਸ਼ਾਹ ਕਈ ਦੁਖ ਧਾਣੇ ਪਏ ਕਲੇਜੇ ਝਾਰੀ ਵਗੀ ਕਟਾਰੀ॥੨੭੭॥
ਯਾ ਰਣ ਅੰਦਰ ਤੇਗ ਬੀਰ ਥੀਂ ਟੁਟ ਗਈ ਉਲਮਾਣੀ ਆਫ਼ਤ ਧਾਣੀ॥
ਯਾ ਮਨਤਾਰੂ ਤੁਲਾ ਵੰਜਾਇਆ ਸ਼ੌਹ ਦਰੀਆਇ ਤੁਫ਼ਾਨੀ ਘੁਮਣਵਾਣੀ॥
ਬਾਸਕ
