ਪੰਨਾ:ਕੋਇਲ ਕੂ.pdf/103

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਗਈ

ਮੋਟੇ’ ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਕਾਂ ਦੇਂਦੀਆਂ ਅਰ ਹੈ ਧੋਬਨ ਥਨੀ ਨੀਰ ਉਛਲਿਆ,ਮੇਹਰ ਮੁਹਬਤ ਨਾਲ । ਦੋਹਨੀ ਧੀ ਧਿਆਨੀ, ਫਲ ਲਗਾ ਕੇ ਡਾਲ॥ ਜਦ ਸਸੀ. ਜਵਾਨ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਧੋਬੀ ਵਰ ਦੀ ਟੋਲ ਕਰਦੇ ਸਸੀ ਜੋਤਸ਼ੀਆਂ ਤੋਂ ਪਛਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਉਸਦਾ ਜੋਗ ਪੰਨੂੰ ਨਾਲ , ਬਸ ਪੰਨ ਦਾ ਪ੍ਰੇਮ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ । ਧਰ ਦੀ ਲਿਖੀ ਕੌਨ ਤੋਂ ਭਰੋਸਾ ਕਰ ਬੈਠਦੀ ਹੈ । ਹੋਰ ਜਨਾਨੀਆਂ ਉਸਨੂੰ ਮੇਹਨੇ * ਅਰ ਉਸ ਦਾ ਪਿਛਲਾ ਹਾਲ ਦਸੀਆਂ ਨੇ। ਕੌਰ ਸਸੀ ਨੂੰ ਬੋਲਨ ਬੋਲੀਆਂ, ਕੁੜੀਆਂ ਅਤਨ ਹੈ । ਜੋ ਰੁੜਦੀ ਕਢੀ ਤੈ ਧੋਬੀਆਂ, ਤੇ ਧੀ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਨਾਹਿ ॥ 1 ਅੰਬ ਖਵਾਏ ਧੋਬਆਂ, ਲਗਾ ਤੁਤ ਫਰਵਾਹ । ਅਸੀ ਕੁਦਰਤ ਤੇਰੀ ਨੂੰ ਰੱਬਨਾ, ਲਖ ਵਾਰੀ ਬਲ ਜਾਹ ॥ ਨੂੰ ਆਖਨ ਬੱਚੀਆਂ ਨਢੀਆਂ, ਕੀ ਬਾਂਹ ਲਡਾਵਨ ਉਹ । 'ਚ ਸੁਲਤਾਨ ਜਰਮ ਲੈ, ਬੇਟੀ ਬਨੀ ਸਗੋਹ ॥ ਕਰਬ ਨਾ ਚਾਹਨ ਅਪਲਾ, ਸਚ ਆਖਿਆਂ ਆਵੇ | ਰੰਹ । ਨੇਮ ਕੁੱਤੇ ਦਾ ਮੋਤੀ ਰਖੀਏ, ਪਰ ਹਰ ਕੇ ਆਖਸ " ਮਾਂ ਕੋਲੋਂ ਏਹਨਾਂ ਨਿਆਂ ਤੇ ਬੋਲੀਆਂ ਦਾ ਕਾਰਨ ਹਿਕ ਕੁਰਬ ਨਾ ਪੁਛਦੀ ਹੈ । ਮਾਂ ਆਖਦੀ ਹੈ: ਕੋਈ ਹਾਕਮ ਸੁਨ ਬਚਾ ਫਿਟ ਆ ਤਨ ਛਾ ਆਖ ਧੀਏ ਸਸੀ ਤੂੰ, ਡਿਗ ਬੋਲ ਨਾਂ ਬਲ । | ਕੰਨ ਕxਨੇ ਆਦਮੀ, ਤੇ ਪਰਬਤ ਏਡ ਨਾ ਤੋਲ |' ਹਾਕਮ ਸਨੇ ਭੰਬੋਰ ਦਾ, ਅਸੀ ਭੀ ਮਰਾਂ ਅਡੋਲ । s: ਆਤਨ ਫਿਟ ਨਢੀਆਂ, ਤੈਨੂੰ ਬੇਹ ਕਿਤ ਭਾਵੇ ਕੋਲ । ਮਾਂ ਸਮਝਾ ਦੀ ਅਰ ਧੋਬੀ ਗਭਰੂਆਂ ਵਿਚ ਆ ਆਖਦੀ ਹੈ । ਪਰਾਨੇ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਨਵੀਆਂ ਵਰ ਚੁਨਕੇ । ਹਾ ਉਨਣ ਨੂੰ ਆਖਦੀ ਹੈ -੧੦੩ •