ਸਮੱਗਰੀ 'ਤੇ ਜਾਓ

ਪੰਨਾ:ਕੋਇਲ ਕੂ.pdf/105

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਗਈ

ਜ਼ਾਤ ਉੱਤਮ ਕੋਈ 'ਉੱਜਲਾ, ਹੋਰ ਚੰਗਾ ਈ ਪਰ ਵਾਰ ॥ (ਏਹੀ ਮਾਪਿਆਂ ਦਾ ਧਰਮ ਹੈ) ਸਸੀ ਉੱੜ ਦੇਦੀ ਹੈ: , ਅਤੇ ਵਖਤ ਪਵੇ ਥਾਹ ਰਾਨੀਆਂ ਸਿਰ ਤੇ ਧਰਨ ਨਾ ਛਟ ॥ ਮਾਈ ਧੋਬੀ ਧੋਨ ਨਾ ਉਜਲੇ ਵਿਹਾਗਨ ਡੁੱਬਨ ਘਟ ॥ ਸਸੀ ਅਕ ਕੇ ਅਪਨੇ ਪਿਓ ਨੂੰ ਚਿਠੀ ' ਲਿਖਦੀ, ਅਰ ਕੰਨ ਦੁਖ ਭਰੀ ਦਿਸ਼ਾ ਦਸਦੀ ਹੈ ਪਰ ਕਠੋਰ ਪਤਾ, ਹਾਏ ਪਰ | ਵਾਲੇ ਮਾਪੇ ਸੂਰਜ ਜੇਹੀ ਸਸੀ ਨੂੰ ਕੋਲ ਨਹੀਂ ਬੁਲਦੇ । ਵਖਰਾ - ੫ਵਾ ਤੇ ਘਾਣ ਦੀ ਆਮਦਨ ਉਸਦੇ ਨਾ ਲਾ ਦੇਂਦੇ ਹਨ । ਸਸੀ ਦਾ ਖਤ: ਸਦੇਆਂ ਕੀਤੀ ਹਤਿਆਂ, ਯਾ ਕੁਝ ਹੋਰ ਗੁਨਾਹ । ਇਬ ਹੋਈ ਹਾਂ ਉਸ ਥਾਂ, ਕਰਕੇ ਰਬ ਗਵਾਹ ॥ ਦਸ ਤੇਰਾ ਨਾ ਵੰਡਨਾਂ, ਨ ਹੋਰ · ਕੋਈ ਜਾ। ੫ਰ ਮੈਂ ਕਰਮ ਹੀਨ ਧ ਧੀ ਹਾਂ, ਜੋ ਸੁਨਿਆ ॥ ਬਦਜ਼ਾ ਹੈ | ਪਿਤਾ ਦਾ ਉੱਤ: ਅੱਗੋਂ ਸੱਸੀ ਨੂੰ ਲਿਖ ਸਸੀ ਨੂੰ ਲਿਖਿਆ, ਪਿਓ ਨੇ ਏ ਵਿਚਾਰ । ਦਤੀ ਖਬਰ ਨਜਮੀਆਂ, ਸਾਖੀ ਜੋ ਕਰਤਾਰ ॥ ਤੋਂ ਕੰਨਿਆਂ ਮਾਰੀਏ, ਨਾ ਭੀ ਦੁਖ ਦੇਸ ਪਰਵਾਰ । ਦੇ ਚੜਾਇਆ ਸੀ ਪਿੰਜਰਾ ਵੇਖ ਸਿਰ ਤੇ ਰੱਖੀ ਬਾਰ ॥ " ਰਖਨ ਵਾਲੇ ਰਖੀਓ, ਤਾ ਮਾਰ ਨ ਸੱਕ ਕੇ ॥ ਬਲੀ ਤੇ ਹਿੰਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਦਾ ਅਸਰ ਹੈ । ਸੀ ਨੇ ਹੋ ਤੇ ਸੱਸੀ ਦੀ ਜਵਾਨੀ ਦੇ ਕੀਰਨੇ ਹਨ, ਹੁਨ ਅਸੀ ਨਦੀ ਰੁੜਾ ਧੀਆਂ ਰਖਨ ਵਾ -੧o੫