ਪੰਨਾ:ਕੋਇਲ ਕੂ.pdf/121

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
Jump to navigation Jump to search
ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਗਈ

ਕਵੰਜਨ ਚੋਰੀ, ਗਲੀ ਪਕੜ ਚੜਾ ਦਾ ਵੱਡੇ ਆਈ ਮੌਤ ਮਰਨ ਪਰ ਜਹੇ, ਖਾਦਾ ਮਾਲ ਕਿਹਾਂ । ਇਕ ਰਿਜ਼ਕੇ ਕਾਰਨ ਨਨ ਰਤ, ਵੰਜਨ ਤੋੜ ਬੰਗਾਲੇ । ਹਿਕਨਾ ਘਰੀਂ ਕਇਬ ਹੋਵੇ, ਲੇਕਨ ਲੋਫ ਨਿਹਾਲ॥ ਇਕ ਉਠ ਰਾਤੀ ਵੰਦਨ ਚੋਰੀ, ਖਾਵਨ ਮਾਲ ਪਰਾਇਆ । ਉਹ ਆਪੋ ਅਪਨੇ ਭੈੜੇ ਕਾਰਨ, ਸੁਲੀ ਪਕੜ ਚੜਾਇਆ ॥ ਕਹੇ ਰਿਜ਼ਕ ਦੇ ਕਢੀਏ ਹਨ, 'ਕਵੀ ਜੀ ਨੇ ਸੱਚਾ ਫੋਟੋ ਖਿੱਚਿਆ ਹੈ: ਦਾ ਅਨੋਖਾ ਨਕਸ਼ਾ ' , ਅੱਗੇ ਚੱਲ ਕੇ ਰਚਨਾ ਦੀ ਉਤਪ ਸਦੇ ਹਨ, ਅਰ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਪੈਦਾਇਸ਼ ਦਾ ਹਾਲ ਦੱਸਦੇ ਨੇ ਅੱਵਲ ਨਜ਼ਰ ਖ ਕਰ ਬੰਦੇ, ਨਜ਼ਰ ਦਰੂਨੀ ਘੱ ਤੇ । ਕੁਦਰਤ ਦਾ ਰੱਬ ਕੋਟ ਬਨਾਇਆ, ਪਰ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਸੰਤੇ ॥ ਦਰਦ ਆਹੀਂ ਦਾ ਬਾਹਰ ਆਵੇ, ਮੇਲ ਕਸਾਵੱਤ ਸਾਰੀ । ਦਾਦੀ ਰਬ ਕਲਾ ਬਨਾਈ, ਕਰਕੇ ਹੈਂ ਮਤ ਸਾਰੀ। ਤਿਸ ਕੋਠੀਓ ਚਿੱਕੜ ਗਾਰਾ, ਇਟ ਤਨ ਕੀਤੇ ਵੱਟਾ । ਕਬਰੇ ਥਾਂਉ ਚਟਕੀ ਭਰਕ, ਮਲਕ ਲਿਆਵਨ ਘੱਟਾ : sਹੇ ਗੰਦੇ ਪਾਨੀ ਨਾਲ ਲਾਏ, ਬਿਕਮੇ ਵਿਚ ਟਿਕਾਏ । ਚਾਲੀ ਰੋਜ਼ੀ ਲੋਹ ਕਰਕੇ ਵਤ, ਚਾਲੀ ਮਾਸ ਬਨਾਏ । ਵਤ ਚਾਲੀ ਰੋਵੀਂ ਜੱਸਾ ਸਾਰਾ: ਚਾਲੀ ਰੁਪ ਪਵਾਇਆ | ਜਾਂ ਵਾਲ ਨਾ ਜੰਮ ਸਾਬਤ ਹੋਵੇ, ਨਾਵੇਂ ਮਾਹਿ ਜਮਾਇਆ ॥ ਫੋਰ ਰਬ ਦੇ ਹੋਨ ਦੀ ਯਕਤੀ, ਦਸਦੇ ਹਨ: ਭਾਂਡੇ ਲਾ ਕਾਰੀਗਰਾਂ ਰੱਖੇ ਚੱਕੀ ਉੱਤੇ ਸਾਰੇ । ( ਸ ਈ ਵੇਖ ਸੋਈ ਆਖੇ ਧਨ ਬਨਾਵਨ ਹਾਰ ॥ ਝ ਕਾਰੀਗਰ ਕਾਰ ਨਾ ਥੀਵੇ ਏ ਕੇ ਮਨ ਕਾ ਸਾਰਾ । ਸ ਕੋਲ ਕਲਾ ਬਨਾਈ ਆਵੇ ਮੇਲ ਤੇ ਦੀ ਜੇ ਮੱਤੇ ॥ -੧੨੧