ਵਿਖਾਇਆ । ਕਵੀ ਬੁੱਤ ਪੂਜਨ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀ ਖਬਰ ਲੈਂਦੇ ਹਨ । ਹਾਏ ! ਆਸ਼ਕ ਹੋਕੇ ਬੱਤ ਨੂੰ ਨਿੰਦਨਾ ਨਹੀਂ ਬਨਦਾ : ਭੱਠ ਪੱਥਰ ਭੱਠ ਪੂਜਨ ਵਾਲੇ, ਵਾਸਦ ਵੈਹਮ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ । ਪੱਥਰ ਪੂਜਨ ਰਬ ਵਸਾਰਨ, ਸਹੀ ਬੀਵਨ ਦਰਮਾਂਦੇ ॥ ਸੌ ਸਰ ਖਾਕੇ ਪੱਥਰ ਵਿੱਚੋਂ ਸੁਰਤ ਜੋ ਬਨ ਖਾਵੇ । ਸਿਰ ਅਪਨੇ ਹੱਥ ਪਰ ਨਾ ਢੱਕ, ਕਦੋਂ ਮੁਰਾਦ ਪੁਜਾਵੇ ॥ ਕਬੀਰ ਜੀ ਦਾ ਕਥਨ ਯਾਦ ਆਉਂਦਾ ਹੈ: ਪਖਾਨ ਗਢਿ ਕੇ ਮੂਰਤਿ ਕੀਨੀ ਦੇਕੇ ਛਾਤ ਪਾਉ । ਜੋ ਏਹ ਤ ਸਾਚੀ ਹੈ ਤਉ ਘੜਣ ਹਾਰੇ ਖਾਉ ॥ ਫੇਰ ਕਵੀ ਜੀ ਕਿਧਰੇ ਸਾਈਂ ਲੋਕਾਂ ਵਾਂਗਰ ਸੱਚ ਬਚਨ ਕਰਦੇ ਹਨ । ਏਹ ਹੈ ਕਿ ਕਵੀ ਜੀ ਦੀ ਲਗਨ ਰੱਬ ਦੇ ਪਾਸੇ ਵੀ ਸੀ, ਕਦੀ ਇਸ਼ਕ ਮਜਾਜ਼ੀ ਕਦੀ ਹਕੀਕੀ, ਪਰ ਪਾਇਆ ਕੁਝ ਵੀ ਨਾਂ: ਕੁੜੀ ਗੱਲੀ ਕੁਝ ਨਾ ਵੱਸ ਬਖਸ਼ ਕਦਾਂਈ ਭੋਰਾ । ਅਮਲਾਂ ਬਾਝੋ ਢੋਈ ਨਾਹੀਂ ਨਾਂ ਕਰ ਵੇਖੀ ਜ਼ੋਰਾ i ਯੂਸਫ ਜੇਹਾਂ ਪੌਨ ਕਢੀਏ ਹੈਂ ਤੂੰ ਕੌਨ ਵਿਚਾਰੇ । ਲਿਖੀ ਕਲਮ ਕਦੀ ਨਾ ਮਿਟ ਸੀ ਰਬ ਰੱਖੇ ਰੱਬ ਮਾਰੇ ! ਮੀਆਂ ਚੁਗਲਾਂ ਦੀ ਖਸਲਤ ਮੰਦੀ ਸੁਣਕੇ ਸਭ ਕੋ ਡਰਦਾ। ਚੁਗਲਾਂ ਦਾ ਮੰਹ ਕਾਲਾ ਹੋਸੀ ਰੋਜ਼ ਕਿਆਮਤ ਫਰਦਾ ॥ ਖੰਜਰ ਸੱਟ ਜ਼ੁਲੈਖਾਂ ਦਿੱਤਾ ਸਟ ਪਾਇਓਸੁ ਹੱਥ ਸ਼ਤਾਬੀ ( ਸੱਪ ਲੇਟੇ ਚਿਲਮਨ ਜਿਉਂ ਕਰ ਚੇਹਰਾ ਜ਼ਰਦ ਗੁਲਾਬੀ । (ਕੇਹਾ ਸੋਹਨਾ ਨਕਸ਼ਾ ਹੈ ਕਵੀ ਜੀ ਅਪਨੀ ਰਚਨਾ ਜਾਂ ਸ਼ਾਇਰੀ ਦੀ ਬਾਬਤ ਲਿਖਦੇ ਹਨ: -੧੨੭
