ਬਲਾ ਮੀਆਂ । ਨਹੀਂ ਸੰਗਦੇ ਸੂਲੀਆਂ ਵਾਲੀਆਂ ਥੀਂ, ਕਾਜ਼ੀ ਸ਼ਰਾ ਦੇ ਝਗੜ ਸਾਂ ਜਾ ਮੀਆਂ | ਆਪ ਕੱਟ ਸਾਂ ਬਨੀ ਪਰ ਮੂਲ ਤੈਨੂੰ, ਤੱਤੀ ਲਗਨ ਨਾਂ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਾ ਮੀਆਂ ਆਈ ਮੁਕਬਲੇ ਦੀ ਜਾ ਮਰਾਂਗੀ ਮੈਂ, ਹਦ ਹਾਲ ਦਾ ਆਪ ਖੁਦਾ ਮੀਆਂ । ਏਹ ਹੈ ਇਥਕ ਰਾਂਝਨ ਲਈ ਹੀਰ ਦੁਖ ਝਲਨ ਤਿਆਰ ਹੈ:- ' ਹੀਰ ਆਖਦੀ ਰਾਂਝੇ ਦੇ ਨਾਮ ਉਤੋਂ, ਹਟ ਹਟ ਬਾਜ਼ਾਰ ਵਕਾਉ ਹਾਂ । ਇੱਕੋ ਦਿਲ ਆਹਾ ਸੋਈਓ ਲਿਆ ਰਾਂਝ, ਮਿੱਟੀ ਖੇੜਿਆਂ ਦੇ ਸਿਰ ਪਾਉ ਹਾਂ | ਮੀਆਂ ਹੋਰ ਤੇ ਬੰਦੀ ਨੂੰ ਯਾਦ ਨਹੀ, ਜਾਮਾਂ ਇਸ਼ਕ ਤੁਸਾਡੇ ਦਾ Hਉਨੀ ਹਾਂ । ਮੇਰੇ ਮਰਨ ਤੇ ਜੇ ਰਜ਼ਾ ਤੇਰੀ, ਜੈ ਹਰ ਘੋਲ ਪਿਆ ਲੜਾ ਪੀਉ ॥ | ਕਾਜ਼ੀ ਨੇ ਜਦ ਖੇੜਿਆਂ ਦੀ ਦੌਲਤ ਦਾ ਲਾਲਚ ਦਿੱਤਾ, ਤਾਂ ਇਸ਼ਕ ਮੱਤੀ ਹੀਰ ਆਖਦੀ ਹੈ: ਹੀਰ ਆਖਦੀ ਮੰਗ ਹਾਂ ਚਾਕ ਦੀ ਮੈਂ, ਦਿਲ ਗੈਰ 'ਤੇ ਮੁਲ ਨਾ ਲਿਆਉਨੇ ਹਾਂ । ਸੱਥਰ ਰਾਂਝੇ ਦਾ ਖੈਰ ਨੇਮਤਾਂ ਨੇ ਭਾ ਖੇੜਿਆਂ ਦੇ ਪਲੰਘ ਨੂੰ ਲਾਉਨੀ ਹਾਂ | ਵੰਗਾਂ ਪੈਨਲਾਂ ਚੂੜੇ ਦੀ ਥਾਉਂ ਮਾਏ, ਬਦਲੇ ਨੱਥ ਦੇ ਲੌਂਗ ਹੰਡਾਉਨੀ ਹਾਂ । ਧੰਨ ਭਾਗ ਮੇਰੇ ਜਿਦਾ ਕੌਂਤ ਰਾਂਝਾ ਮੁਕਬਲ ਯਾਰ ਦਾ ਨਾਉਂ ਧਿਆਉਨੇ ਹਾਂ | ਕਵੀ ਜੀ ਨੇ ਰੁਪ ਦੇ ਨਿਰਨੇ ਵਿੱਚ ਢੇਰ ਨੇ ਕਾਲੇ ਨਹੀਂ ਕੀਤੇ ਤੇ ਨਾਂ ਹੀ ਲੰਮੀਆਂ ਚੌੜੀਆਂ ਤਸ਼ਬੀਹਾਂ ਤੇ ਅਲੰਕਾਰ ਤੋਂ -੧੩੭
