ਪੰਨਾ:ਕੋਇਲ ਕੂ.pdf/141

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਗਈ

ਦੁਖ ਨਾਹੀਂ ਪਿੰਡ ਪਿੰਡ ਫਿਰਾਂਵਦਾ ਲੇਖ ਮੈਨੂੰ, ਅਪ ਭਟਕਨੇ ਦੀ ਕੁਝ ਚਾਹ ਨਾਹੀਂ। ਕੋਈ ਆਖੇ ਤੇ ਸਿਰ ਦੇ ਜ਼ੋਰ ਰੈ ਹ ਮਾਂ, ਅਗੇ ਜਾਵਨੇ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਨਾਹੀਂ | ਮੌਲਾ ਜਾਨਦਾ ਹੈ ਖੇੜੇ ਮਕਬੂਲੇ ਨੂੰ; ਮਾਸ਼ੂਕ ਦੇ ਬਾਝ ਟਿਕਾ ਨਾਹੀਂ ॥ ਮੁਕਬਲ ਤੇ ਵਾਰਸ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹੀਏ ਤਾਂ ਏਹ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਦੇ ਇਕ ਕਵਿਤਾ ਦੇ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਪੜੇ ਹਨ । ਬੈਂਤ ਅਜੇਹੇ ਮਿਲਦੇ ਹਨ ਕਿ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਵਟਾ ਦੇਵੇ ਤੇi ਪਤਾਂ ਨਾ ਲਗੇ। ਕਿਸੇ ਗੱਲ ਵਿਚ ਮੁਕਬਲ ਦੇ ਬੈਂਤ ਵਾਰਸ ਤੋਂ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ? ਹਾਂ ਵਾਰਸ ਦੇ ਕਿੱਸੇ ਵਿਚ ਮਕ: ਲਿਮਾਂ’ ਦੁ ਬਦ ਗੱਲ ਦਾ ਬੜਾ ਜ਼ੋਰ ਹੈ ਅਰ ਉਸ ਨੇ ਏਹਨਾਂ ਗੱਲਾਂ ਨੂੰ “ਸ਼ੋਖੀ ਨਾਲ ਭਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ, ਜੋ ਗੱਲ ਮੁਕਬਲ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ । ਏਹ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿ ਮਕ ਬਲ ਨੂੰ · ਬਿਰਹਾਂ ਦੀ ਸਾਂਗ ਲੱਗੀ ਸੀ ਕਿ ਨਹੀਂ। ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਬੌਹ ਉਸ ਦੇ ਲੇਖਾਂ ਤੋਂ ਘੱਟ ਲਗਦਾ ਹੈ ਪਰ ਵਾਰਸ ਦਾ ਬਿਰ ਹਾਂ ਤੋਂ ਸੋਜ਼ ਉਸ ਦੀ ਹੀਰ ਵਿਚੋਂ ਫੁੱਟ ਫੁੱਟ ਨਿਕਲਦਾ ਹੈ ॥ ਸੱਯਦ ਵਾਰਸ ਸ਼ਾਹ • ਸੱਯਦ ਵਾਰਸ ਸ਼ਾਹ ਜੀ ਪੰਜਾਬੀ ਦੀ ਲਚਰ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਮਸ਼ਹੂਰ ਕਵੀ ਹੈਨ, ਜੀਕਨ ਹਿੰਦੀ ਵਿੱਚ ਤੁਲਸੀ ਦਾਸ ਘਰ ਘਰ ਗਲੀ ੨ ਵਿਚ ਮਸ਼ਾਹਰ ਹੈ, ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵਾਰਸ ਦੇ ਬੈਂਤ ਪਿੰਡ, ਸ਼ਹਰ, ਪੈਲੀ ਬਾਜ਼ਾਰ, ਜੱਟ ਕਰਾੜ ਸਭ ਸਵਾਦ ਲਾ ਲਾ ਕੇ ਪੜ੍ਹਦੇ ਹਨ । ਇਕ ਤੇ ਕਿੱਸਾ ਹੀਰ ਰਾਂਝੇ ਦਾ, ਦੁਜੇ ਲਿਖਨ ਵਾਲੇ ਵਾਰਸ ਹੋਰੀ, ਸੋਨੇ ਤੇ ਸੁਹਾਗੇ ਦਾ ਕੰਮ ਹੋਇਆ । ਹੀਰ ਤੇ ਰਾਂਝੇ ਦੇ ਇਸ਼ਕ -੧੪੧