ਪੰਨਾ:ਕੋਇਲ ਕੂ.pdf/160

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਗਈ

ਲੰਝੇ ਕੈਦੋ ਦਾ, ਉਹ ਚੁਗਲਖੋਰ ਪੁਰ ਸੀ, ਪਰ ਹੈ ਬੜਬੋਲਾ । ਉਹ ਵੀ ਝਾਕਦਾ ਬੇਲੇ ਦੀ ਖੋਜ ਤੇ ਪੁੱਜਾ, ਅਰ ਰg ਕੋਲੋਂ ਚੂਰੀ ਦਾ ਰੁੱਗ ਮੰਗ ਕੇ ਭੰਨਾਂ । ਹੀਰ ਮੁੜੀ ਤੋਂ ਪੁੱਛਿਆ “ਰਾਂਝਾ ਕਈ ਆਇਆ ਸੀ ? ਰਾਂਝੇ ਆਖਿਆ ਇਕ ਲੰਝਾ ਫ਼ਕੀਰ, ਜੋ ਚੁ ਰੀ ਦਾ ਰੁੱਗ ਲੈ ਗਿਆ ਏ । ਹੀਰ ਹੈਰਾਨ ! ਪਰ ਦੌੜੀ ਪਿਛੇ ਲੰਝੇ ਦੇ, ਅਰ ਉਸ ਨੂੰ ਫੜ ਖੂਬ ਮਾਰ ਕੀਤੀ। ਰੜੀ ਨਹੀਂ ਡਰੀ । ਅਜੇਹੀ ਨਧੜਕ ਨੂੰਢੀ, ਸ਼ੀਹਣੀ ਸੀ, ਤਾਹੀਂ ਤੇ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਤੋਲ ਵਿਚ ਪੂਰੀ ਉਤਰੀ, ਲਿਖਿਆ ਹੈ: ਹੀਰ ਆਖਿਆ ਰਾਂਝਿਆ ਬੁਰਾ ਕੀਤੋ, ਸਾਡਾ ਕੰਮ ਹੈ ਨਾਲ ਵੈਰਾਈਆਂ ਦੇ ! ਸਾਡੇ ਖੋਜ ਨੂੰ ਤਕ ਕੇ ਕਰੇ ਚਗਲੀ, ਦਿਨੇ ਰਾਤ ਹੈ ਵਿਚ ਬੁਰਿਆਈਆਂ ਦੇ । ਮਿਲੇ ਸਿਰਾਂ ਨੂੰ ਏਹ ਵਿਛੋੜ ਦੇਂਦਾ, ਭੰਗ ਘੱਤ ਦਾ ਵਿਚ ਕੁੜਮਾਈਆਂ ਦੇ ਬਾਬਲ ਅੰਬੜੀ ਤੇ ਜਾਇ ਨਿੱਠ ਕਰਸੀ, ਨਾਲੇ ਆਖਸੀ ਪਾਸ ਭਰਜਾ • ਈਆਂ ਦੇ ॥ ਏਹ ਕੋਹ ਭੱਜੀ: fਖਲੀ ਰਾਹ ਵਿਚ ਦੌੜ ਕੇ ਆਨ ਨੱਢੀ, ਪੈਹਲੋਂ ਨਾਲ ਫਰੇਬ ਦੇ ਚੱਟਿਆ ਸੁ । ਨੇੜੇ ਆਨ ਕੇ ਸ਼ੀਹਣੀ ਵਾਂਗ ਗੱਜੀ ਅੱਖੀ ਰੋਹ ਦੀ ਨੀਰ ਪਲਟਿਆ ਸੁ ॥ ਸਿਰੋਂ ਲਾਹ ਟੋਪੀ ਗਲੋਂ ਤੋੜ ਸੇਹਲੀ ਕੋ" ਚਾਇ ਜ਼ਮੀਨ ਤੇ ਸਟਿਆ ਸੂ । ਪਕੜ ਜਿਮੀਂ ਤੇ ਮਾਰਿਆ ਨਾਲ ਗਏ ਧੋਬੀ ਪਟੜੇ ਤੇ ਖੇਸ ਛੱਟਿਆ ਸੂ ॥ ਹੁਨ ਮਾਰ ਕੁਟ ਤੇ ਬਥੇਰੀ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਕਦੇ ਵੀ ਚੁ ਚੁਕ ਪਿੰਡ ਜਾ ਈ ਪੁਜਾ, ਜਾਕੇ ਪਰੇ ਵਿਚ ਚੂਚਕ ਨੂੰ ਦੱਸੀ, ਉੱਧਰ ਮਲਕੀ ਨੂੰ ਭੀ ਜਾਕੇ ਹੀਰ ਦੀਆਂ ਕਰਤੂਤਾਂ ਦੱਸੀਆਂ; ਹੀਰ ਵੀ ਜਾਨਦੀ ਸੀ ਏ ਹੋਨਾਂ ਏ | ਪਰ ਘਬਰਾਈ ਨਹੀਂ ਹੌਸਲਾ ਰੱਖਿਆ। ਜਦ ਮਾਂ ਪਿਓ -੧੬੦