ਨੇ ਝੜ ਕਿਆ, ਘੜਾ ਘੜਾਇਆ ਜਵਾਬ ਦਿਤਾ | ਕਦੀ ਮੰਨਤ ਕੀਤੀ ਕ ਦੀ ਡਰਾਇਆ । ਕਦੀ ਰਬ ਦਾ ਖੌਫ ਦਿ ਵਾਇਆ | ਅਚਰਜ ਨੇਚੀ ਸੀ; ਸੌ ਰੰਗ ਵਿਚ ਖੇਡਦੀ ਸੀ, ਜਦ ਬਲਿਓ ਮੁੜੀ ਤਾਂ ਆ ਮਾਂ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਆਖਦੀ ਹੈ: ਹੀਰ ਆਇਕੇ ਹੋ ਸਕੇ ਆਖਦੀ ਹੈ, ਅਨੀ ਝਾਤ ਨੀ ਅੰਬੜੀ ਮੇਰੀਏ ਨੀ ॥ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਗੁਸੇ , ਵਿਚ: ਤੇਨੂੰ ਡੂੰਘੜੇ ਖੂਹ ਦੇ ਵਿਚ ਬੋੜਾਂ, ਗਲ ਪੱਕੀ ਆ ਬੱਚੀਏ ਮਰਏ ਨੀ। ਧੀ ਜੁਆਨ ਜੇ ਕਿਸੇ ਦੀ ਬਰੀ ਹੋਵੇ, ਚੁਪ ਕੀਤਿਆਂ ਚਾਇ ਨਬੇੜੀਏ ਨੀ ॥ ਤੇਰੇ ਵੀਰ ਸੁਲਤਾਨਨੂੰ ਖਬਰ ਹੋਵੇ, ਫਿਕਰ ਕਰੇ ਉਹ ਰਮਕਾਵਨੇ ਦਾ ਚੂਚਕ ਬਪ ਦੇ ਰਾਜ ਨੂੰ ਲੀਕ ਲਾਈ ਆਂ, ਕਹਾ ਫਾਇਦਾ ਮ੫ਆਂ ਤੁਵਨੇ ਦਾ । ਨੱਕ ਵਢਕੇ ਕੋੜਮਾ ਗਾਲਿਓ ਈ, ਹੋਇਆਂ ਫਾਇਦਾ ਲਾਡ ਲਡਾ ਨੇ ਦਾ। ਰਾਤੀਂ ਚਾਕ ਨੂੰ ਚੱਕ ਜਵਾਬਦੇਸਾਂ, ਨਹੀਂ ਸ਼ੌਕ ਹੈ ਮਹੀਂ ਚ ਰਾਵਨੇ ।। ਗਰੇ ਸੁਨਕੇ ਡਰੀ ਨਹੀਂ, ਅਪਨਾ ਇਸ਼ਕ ਛੁਪਾਇਆ ਨਹੀਂ ਉੱਤਰ ਦਿਤਾ. ਮਾਏ ਰੱਬ ਨੇ ਕੁ ਘਰ ਘੱਲਿਆ ਸੀ, ਤੇਰੇ ਹੋਨ ਨਸੀਬ ਜੇ ਧੁ ਚੰਗੇ । ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਜੋ ਆਦਮੀ ਹੱਥ ਆਵਨ, ਸਾਰਾ *ਕ ਈ ਰੱਬ ਤੋਂ ਦੁਆ ਮਗੇ । ਜੇਹੜੇ ਰਬ ਰੀਤੇ ਕੰਮ ਹੋ ਰਹੇ ਸਾਨੂੰ ਮਾਉ ਕਿਉਂ ਗੈਬ ਦੇ ਦਈਂ ਪੰਗੇ : ਕੁਲ ਗਿਆਨੀਆਂ ਮਲਕੀ ਨੂੰ ਮਾਤ ਦਿਤੀ ਤੇ ਮੇਰੀਆਂ ਇਸ਼ਕ ਨਾ ਕਰੋ ਨੰਗੇ । ੨ ਏ ਰਬ ਦੇ ਪੂਰਿਆਂ ਨੂੰ, ਜਿਨਾਂ ਕੱਪੜੇ ਖਾਕ ਦੇ ਵਿਚ ੧੬੧
