ਹੀਰ ਆਖਿਆ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਰਾਹ ਪੈਨਾ, ਨਹੀਂ ਕੰਮ ਮਲ ਵਾਨਿni ਕਾਜ਼ੀਆਂ ਦਾ ! ਏਸ ਇਸ਼ਕ ਮੈਦਾਨ ਦਿਆਂ ਕੁੱਤਿਆਂ ਨੂੰ, ਰੁਤਬਾ ਕਰ ਬਲਾ ਦਿਆਂ ਗਜ਼ੀਆਂ ਦਾ । ਕਰ ਕੇ ਕੌਲ ਜ਼ਬਾਨ ਥੀ ਹਾਰ ਜਾਨਾਂ, ਫਲ ਬੇਈਮਾਨਾਂ ਧੋਖੇ ਬਾਜ਼ੀਆਂ ਦਾ | ਰਾਂਝਾ ਨਾਲ ਈਮਾਨ ਕਬੂਲਿਆ ਮੈਂ, ਕਿਉਂ ਸਿਤਮ ਕਰੋ ਦੂਰ ਦਰਾਜ਼ੀਆਂ ਦਾ ॥ ਕਾਜ਼ੀ ਤੇ ਡਾਢੀ ਚੋਟ ਕੀਤੀ ਕਾਜ਼ੀ ਨੇ ਅੰਤ ਵੱਢੀ ਲੈਕ ਬਿਨਾ ਇਜ਼ਨ ਤੇ ਈ ਨਕਾ ਪੜ੍ਹਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ । ਹੀਰ ਨੇ ਝੱਟ ਆਖਿਆ: ਹੀਰ ਅਖਿਆ ਕਾਜ਼ੀਆ ਦਗਾ ਕੜੋ, ਕੀ ਵੱਟਨਾਂ ਏਸ ਜਹਾਨ ਤੋਂ ਜੀ । ਬਿਨਾਂ ਪੁਛਿਆਂ ਪੜੇ ਨਿਕਾਹ ਮੇਰਾ, ਏਹ ਫਤਵਾ ਨਹੀਂ ਕੁਰਾਨ ਤੋਂ ਜੀ । ਲੈਕੇ ਰਿਸ਼ਵਤਾਂ ਕਰੇ ਖਸ਼ਾਮਤਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੰਗ ਦਾ ਰੱਬ ਬੁਰਹਾਨ ਤੋਂ ਜੀ । ਜੇਹਾ ਕੀਤੋ ਈ ਮਿਲਗੀ ਸਜ਼ਾ ਤੇਨੂੰ, ਪਾਵੇਂ ਬਦਲਾ ਰੱਬ ਰੇਹਮਾਨ ਤੋਂ ਜੀ । ਅਪਨਾਂ ਤੇ ਰਾਂਝੇ ਦਾ ਇਸ਼ਕ ਦੱਸਦੀ ਹੈ: ਰਾਂਝੇ ਰੱਬ ਦੇ ਵਿੱਚ ਜੇ ਵਿੱਥ ਜਾਨਾਂ, ਦਰਜੇ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਕਿਵੇਂ ਡਹੀਨ ਕਾਜ਼ੀ । ਹੁਸਨ ਚਾਕ ਤੇ ਜਲ ਦਾ ਜ਼ਾਤ ਰੱਬੀ, ਹੀਰ ਵੇਖਿਆ ਨਾਲ ਯਕੀਨ ਕਾਜ਼ੀ । ਜੀਉਂਦੀ ਜਾਨ ਜੇ ਕਰਾਂ ਕਬੁਲ ਖੇੜਾ, ਨਿੱਘਰ ਜਾਂ ਮੈਂ ਵਿਚ ਜ਼ਮੀਨ ਕਾਜ਼ੀ । ਵਾਰਸ ਕੌਲ ਜ਼ਬਾਨ ਤੋਂ ਹਾਰ ਜਾਨਾ, ਨਹੀਂ ਆਸ਼ਕ ਦਾ ਮਜ਼ਹਬ ਦੀਨ ਕਾਜ਼ੀ ॥ ਕਵੀ ਜੀ ਨੇ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਕੇਹੀ ਉੱਚੀ ਪਦਵੀ ਦੱਸੀ ਹੈ -੧੬੪
