ਪੰਨਾ:ਕੋਇਲ ਕੂ.pdf/173

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਗਈ

ਪਾਇਆ ਯਾਰਦੀ ਤਾਂਘ, ਆਈ ਇੱਕ ਮਿੱਕ ਹੋਤੀ ਨੂੰ ਕਦੇ ਰੋ ਏਹ ਵੀ ਦਸ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਉਹ ਜਾਨਦੀ ਸੀ ਕਿ ਜੋਗੀ ਹੀ ਦੇ 'ਓ ਆਇਆ ਹੈ ਪਰ ਆਪ ਵੀ ਮਰਾਦ ਦੇ ਇਸ਼ਕ ਵਿੱਚ ਫਾਹੀ ਹੋਈ * ਇਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਛੁਪਾ ਦੀ ਸੀ, ਲਕਦੀ ਸੀ ਕਿਉਂ ਜੋ ਹੀਰ ਵਾਂਗਰ ਸ਼ਰੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਜਦ ਹੀਰ ਨੇ ਮੁਰਾਦ ਦਾ ਨਾਂ ਲਿਆ ਤੁi ਸੈਹਤੀ ਨੂੰ 'ਤੇ ਲਿਆ | ਬੱਸ ਦੋਵੇਂ ਨਨਾਣ ਭਰਜਾਈ ਇੱਕ ਮਾਂ ਹੋ ਗਈਆਂ । ਹਰ ਇਕ ਨੂੰ ਅਪਨੇ ਯਾਰ ਦੀ ੩iਘ, ਅੰਤ ਹੀਰ ਨਾਲ ਸਰ ਮਿਲਾਕੇ ਦਾ ਮੁਰਾਦ ਪਾਇਆ | ਅਪਨੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਸੈਹਤੀ ਵੀ ਹੀਰ ਵਾਂਗਰ ੩ਖਾਨ ਸੀ । ਮਾਪਿਆਂ ਕੋਲੋਂ ਜੋ ਚਾਹੁੰਦੀ ਕਰਾਂਦੀ । ਹੀਰ ਦੇ ਇਲਾਜ ਦੇ ਜਗੀ। ਏਸੇ ਨੇ ਸਦ ਵਾਇਆ, ਸੈਦੇ ਨੂੰ ਮਾਰ ਪਈ, ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਲਾਅ ਨੂੰ ਡਰਾ ਕੇ ਰਾਂਝੇ ਨੂੰ ਘਰ ਬੁਲਾਇਆ ਈ ਬੁਲਾਇਆ || , ਸਹੜੀ ਦੇ ਬਿ ਤਤ ਨੂੰ ਜਦ ਹੀਰ ਦੇ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਕਹਾਨੀ ਨਾਲ ਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਪਤਾ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਓਸ ਸਮੇਂ ਜੱਟਾਂ ਵਿਚ ਇਸ਼ਕ , ਜਾਂ ਕਹੋ ਉੱਦਲ ਜਾਨਾ ਇਕ ਆਮ ਗਲ ਸੀ । ਏਹੀ ਹਾਲ ਜਾ ਸਾਹਿਬਾਂ ਦੇ ਕਿੱਸੇ ਤੋਂ ਪਤਾ ਲਗਦਾ ਹੈ । ਕੀ ਜੱਟਾਂ ਦਾ ਚਾਰ ਕਦੇ ਵੀ ਉੱਚੀ ਪਦ ਵੀ ਤੇ ਨਹੀਂ ਪੁੱਜਾ ? | ਹੇਠਲੇ ਬੈਂਤਾਂ ਤੋਂ ਸੈਹਤੀ ਦੇ ਅਚਾਰ ਦਾ ਬੜਾ ਨਿਰਨਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ: ੧੦੩) ਆਖਦੀ ਰੱਜਕੇ ਛੱਡ ਜੱਟਾ, ਖੋਹ ਸਭ ਨਿਵਾਲੀਆਂ *ਆਂ ਨੀ । ਹੋਰ ਸਭ ਜ਼ਾਤ ਠੱਗ ਧੀਅi ਨੀ, ਪਰ ਦੇਸ ਵੇ ਹੜੇ ਵਿਚ ਜੱਟੀਆਂ ਨੀ । ਅਸੀ ਏਨੀ ਗੱਲ ਮਾਲੂਮ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਜੱਟੀਆਂ ਮਲਕ ਦੀਆਂ ਛਟੀਆਂ ਨੀ । ਹੋਰ ਕੀ ਜਾਨਦੀਆਂ ਕਿਸੇ ਤਈ, ਜਿਨਾਂ ਮਨਸi ਦੋਆਂ ਦਾੜੀਆਂ ਪੱਟੀਆਂ ਨੀ ॥ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਵੈਰ ਕੀ fਪ ' ਚਾਕਾ, ਮੱਥਾ ਮੌਕਨਾਂ ਵਾਂਗ -੧੭੩