ਨਰ ਰਖੋ ਲਸ਼ਕਾਰ ਦੰਦਾਂ ਬੀ ਐਨ ਉਧਾਰ ਸਤਾਰੇ । ਕੌਸ ਕਜ਼ਾ ਦੇ ਅਬਰੁ ਅੱਗੇ ਖਾਵੇ ਕੋਲ ਹੁਲਾਰੇ । (ਮੌ: ਗੁਲਾਮ ਰਸੂਲ) ਉਸਦੇ ਤਿੱਖੇ ਨੈਨ ਕਵਾਰੀਆਂ ਬਿਰਹੋਂ ਚੜਾਈ ਸਾਨ । ਅਤੇ ਧੁਪੇ ਡਿੱਠੀ ਲਿਸ਼ਕਦੀ ਜਿਉਂ ਬਿਜਲੀ ਅਸਮਾਨ ॥ (ਹਾਫ਼ਜ਼ ਬਰਖੁਰਦਾਰ ਕਿ ਹਾ ਸੋਹਣਾ ਅਲੰਕਾਰ, ਸਰਜ ਜੇਹਾ ਮੁਖੜਾ ਅਰ ਜਾਂ ਬਿਜਲੀ । ਗੱਲ ਕੀ ਕਵੀ ਨੇ ਧੁੱਪ ਵਿੱਚ ਬਿਜਲੀ ਵਖਾਈ, ਅਨਹੋਨ? ਹੋਨੀ ਬਨਾ ! ਛਾਤੀ ਠਾਠ ਦੀ ਉੱਭਰੀ ਪੱਟ ਨੂੰ, ਸਉ ਬਲਖ ਦੇ ਚੁਨ ਅਨਾਰ ਵਿਚੋਂ । ਬਾਹਾਂ ਵੇਲਣੇ ਵਲਆਂ ਗੰਨ ਮੱਖਨ, ਛਾਤੀ । ਮਰ ਮਰ ਰੰਗ ਦੀ ਧਾਰ ਵਿਚੋਂ । ਰਖੀ ਹੋਠਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦਾ ਦਾ, ਖੋਜਾ ਖੜੀ ਕਤਲ ਬਜ਼ਾਰ ਵਿਚੋਂ । (ਵਾਰਸ | ਬਾਜ਼ੇ ਕੋਹ ਪਿਸਤਾਨ ਦੋ ਮਾਹੀਆਂ ਸਨ, ਜ਼ੁਲਫ਼ਾਂ ਕੁੰਡੀਆ ਮੀਰ ਸ਼ਕਾਰ ਪਿਆਰੇ । ਬਾਜ਼ੇ ਕੇਹਨ ਦ ਗੰਜ ਰਖ ਸਾਰ ਆਹੇ, ਅਬ ਚੰਡੀਆਂ ਦੇ ਦੋਵੇਂ ਮਾਰ ਪਿਆਰੇ । ਗਰਦਨ ਕੁੰਜਦੀ ਗੁੰਜਦੀ ਵਿਚ ਸਈਆਂ, ਹੀਰ ਡਾਰ ਕੁੰਜਾਂ ਸਰਦਾਰ ਪਿਆਰੇ ॥ (ਫ਼ਜ਼ਲ ਏਸ ਵਨਗੀ ਤੋਂ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਕਿ ਇਕ ਸਾਦੇ ਖਿਆਲ ਨੂੰ ਕਵੀ ਕਹੀ ਸੋਹਣੀ ਤੇ ਮਨ ਖਿਚਵੀਂ ਬੋਲੀ ਵਿਚ ਦਸ ਸਕਦਾ ਹੈ ਪਦਾਂ ਦੀ ਪਵਿਤਾ ਤੇ ਚੋਣ ਅਜੇਹੀ ਹੋਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਜੋ
