ਜ਼ੁਲਫਾਂ ਵਾਂਗੂੰ ਕਮਚੀਅi ਬੋਲਨ ਸੜਕ ਸੜਾਕ ॥ ਬਾਂਗਾਂ ਵਾਂਗ ਧਗਦੀਆਂ ਹਲਬੀ ਕਰਦੀਆਂਚਾਕ ! ਬੱਦਲ ਗੱਜਨ ਫ਼ੌਜ ਵਿਚ ਹਾਥੀ ਕਰਨ ਅਵਾਜ਼ ! ਖੰਗਨ ਬੋਲਨ ਪੱਥਰਾਂ ਰੱਤ ਉੱਤੇ ਸਾਜ਼ | ਚਾਲ ਛਪਾਈ ਘੋੜਿਆਂ ਦਿਡ ਧਰਤ ਉਠਾ ਤਬਕਾ ਇਕ ਜਮੀਨ ਦਾ ਉਡਿਆ ਵਿਚ ਹਵਾ ॥ ਇਕ ਥਾਂ ਇਕ ਇਸਤਵੀ ਕੱਤਿਆ ਦੇ ਰੂਪ ਦੀ ਵਡਿਆਈ ਕਰਦੇ ਲਿਖਦੇ ਹਨ: ਸੂਰਤ ਦਾ ਕੁਝ ਅੰਤ ਨਾ ਰੌਸ਼ਨ ਵਾਂਗੂ ਚੰਦ ॥ ਜ਼ੁਲਫ਼ਾਂ ਉਪਰ ਆਸ਼ਕਾਂ ਮੋਤੀ ਆਹ ਚੰਦ ॥ ਅਬਰੁ ਜਾਨ ਕਮਾਨ ਤੂੰ ਪਲਕਾਂ ਵਾਂਰੀ ਤੀਰ । ਇਕ ਨਿਹੇ ਮਾਰਦੀ ਫਾਹੀ ਘਤ ਸਰੀਰ ॥ ਸੁਆਂਦੇ ਵਾਂਗੂੰ ਅੱਖੀਆਂ ਯਾ ਆਹੇ ਬਾਦਾਮ ॥ ਕੱਛ ਮਾਰੇ ਆਸ਼ਕਾਂ ਵੱਜਨ ਗੁਜ਼ਰ ਤਮਾਮ ॥ ਗਿਰਦ ਆਹਾ ਮੁੰਹ ਉਸਦਾ ਮੀਮੇ ਵਾਂਗ ਪਛਾਨ । ਦੰਦ ਆਹੇ ਜੋ ਸੀਨ ਸੀ ਰੌਸ਼ਨ ਤਾਰੇ ਜਾਨ ॥ ਠੋਡੀ ਸੇਬੇ ਉਸਦੀ ਖਾਸਾ ਖੂਹ ਅਜੀਬ । ਜੋ ਵੇਖੇ ਡਿਗ ਪਵੇ, ਉਸਦੇ ਵਿਚ ਗਰੀਬ ਕਵੀ ਜੀ ਦੀਆਂ 3 ਸ਼ਬੀਹਾਂ ਕੁਝ ਸੋਹਨੀਆਂ ਨਹੀਂ ਬੈਨ ਏਹਨਾਂ ਨੇ ਫਾਰ ਸੀ ਉਰਦੂ ਦਾ ਬੇਰੜਾ ਬਨਾ ਛਡਿਆ ਏ ਜੋ ਕੰਨ ਦੇ ਰਸ ਨੂੰ ਖਰਾਬ ਕਰਦਾ ਹੈ । ਕਵੀ ਜੀ ਨੇ ਭਾਰ ਤੇ ਪੰਜਾਬੀ ਕਿੱਸਾ ਲਿਖਨ ਦਾ ਚੁਕਿਆ ਸੀ, ਪਰ ਜਿਥੋਂ ਤੀਕ ਹੋਇਆ ਪੰਜਾਬੀ ਨਾਮ ਵਰਤ ਕੇ ਭਾਰੇ ਹੌਲਾ ਈ ਕਰਾਇਆ । ਕਵੀ ਜੀ ਆਖਦੇ ਹਨ: ਨਾ ਜਾਨਾ ਮੈਂ ਸ਼ਾਇਰੀ ਸ਼ੇਅਰ ਅੰਦਰ ਅਸਲੂਬ । -੨੧o
