ਤਾਂ ਪੰਜਾਬੀ ਇਸਤੂਆਂ ਦੀ ਸਰਨ ਲੈਨੀ ਲੋੜੀਏ, ਕਿਉਂ ਜੋ ਇਸੜੀਆਂ ਦੀ ਬੋਲੀ ਤੇ ਮੁਹਾਵਰਾ ਸ਼ਧ ਹੁੰਦਾ ਹੈ । ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਅਪਨੇ ਦਿਲ ਦੇ ਖਿਆਲ ਅਪਨੀ ਸ਼ੁਧ ਬੋਲੀ ਵਿਚ ਦਸਦੀਆਂ ਹਨ | ਜੇ ਏਥੋਂ ਵੀ ਘਾਟਾ ਪੂਰਾ ਨਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਪੰਜਾਬ ਦੀਆਂ ਵਰਤਮਾਨ ਦੇ ਸੀ ਬੋਲੀਆਂ (ਉਰਦੂ, ਹਿੰਦੀ) ਵਲ ਜਾਏ ਅਰ ਉਹ ਪਦ ਚਨੇ ਜੇਹੜਾ ਢੇਰ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੋਵੇ, ਤੇ ਹਰ ਇਕ ਸਮਝ ਸਕੇ, ਹਿੰਦੂ ਤੇ ਮੁਸਲਮ ਦਾ ਤਅੱਸਬ ਛੱਡ ਦੇਵੇ । ਜੇ ਕਦੀ ਹੈ ਕਵੀ ਜਾਂ ਗੰਥਾਕਾਰ ਪਿੰਜ਼ੋਰੀ ਅਜੇਹੀ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਜਾਂ ਭਾਸ਼ਾ ਨਾ ਵਾਂ ਜੇਹੜੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸਮਝ ਨਾ ਆਵੇ, ਤੇ ਮੁਸਲਮਾਨ ਫ਼ਾਰ ਸੀ ਅਰਬੀ ਨੂੰ ਜੋਰ ਧੜਾਨੇ ਨਾ ਦਾਖਲ ਕਰਨ ਤਾਂ ਬੋਲੀ ਛੇਤੀ ਹੀ ਸਾਫ਼ ਸੁਪਰ ਜਾਏਗੀ । | ਹੁਨ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਦਾ ਵਰਤਾਰਾ ਹੋਨ ਕਰਕੇ, ਪੱਛਮੀ ਵਿਦਿਆ ਦੇ ਨਾਲ ਅਜੇਹੇ ਨਵੇਂ ਖਿਆਲ ਆ ਗਏ ਹੈਨ, ਜਿਨਾਂ ਦਾ ਉਲਥਾ, ਪੰਜਾਬੀ ਛੱਡ ਉਰਦੂ ਫਾਰਸ ਵਿੱਚ ਵੀ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦਾ | ਸਾਨੂੰ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਜਾਂ ਅਰਬੀ ਦਾ ਬੂਹਾ ਭੰਨਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਅਰ ਮੰਗ ਪਿੰਨ ਕੇ ਅਜੋਰ ਲਫ਼ਜ਼ ਲਿਆਉਨੇ ਆਂ ਜੇਹੜੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਨਾਲੋਂ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਅਤੇ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਲਈ ਇਕੋ ਜਿਹੇ ਔਖੇ, ਤਾਂ ਤੇ ਸਾਨੂੰ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਪਦਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਆਪਨੀ ਬੋਲੀ ਵਿੱਚ ਥਾਂ ਨੀ ਚਾਹੀਏ, ਜੀਕਨ ਲਿਚਹੈ; ਨਾਵਲ, ਹੀਰੋ, ਗੈਸ, ਪੋਮ, ਬੋਤਲ, ਸਕੂਲ, ਅਫ਼ਸਰ, ਗਲਾ | ਅਲੰਕਾਰ ਇਕ ਕਵਿਤਾ (ਨਜ਼ਮ) ਨੂੰ ਸੰਗਾਰਨ ਤੇ ਸਵਾਰਨ ਲ ਅਲੰਕਾਰ ਦੇ ਗੋਹਣਿਆਂ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ । ਅਲੰਕਾਰ ਕੇਵਲ ਗ ਹੀ ਸਮਝਨੇ ਚਾਹੀਏ | ਅਸਲ ਸੰਦਰਤਾ ਤੇ ਕਵਿਤਾ ਵਿਚ ਖਿਆਲ ਚ ਖਿਆਲ ਦੀ · -੨੪
