ਯਾਰ ਮੈਨੂੰ । ਤੱਤੀ, ਰਜ ਨਾ ਵੇਖਿਆ ਮੁੱਖ ਤੇਰਾ, ਅਨ ਬਨੀ ਸੁ ਯਾਰ ਲਾਚਾਰ ਮੈਨੂੰ । ਮੋਈ ਹੋਈ ਭੀ ਪਈ ਪੁਕਾਰ ਸਾਂਗੀ, ਕੀਕਨ ਭੁੱਲ ਵੀ ਤੇਰਾ ਚਾ ਮੇਨੂੰ ! ਫ਼ਜ਼ਲ ਖਲੀ ਸਾਹਿਬਾਂ ਕੋਲ ਮੈਂ, ਬੋਲ ਹੋ ਜ਼ਰਾ ਪੱਲ ਚਾ ਇਕੇ ਅਰਜ਼ ਆ ਓਏ । ਨਲੀ ਪੀੜ ਦੁਬੇਲੜ! ਨ ਮੈਨੂੰ, ਵੰਝ ਵਾਗ ਉਠਾਇਕੇ ਮਿਰਜ਼ਿਆਂ ਓਏ । ਹੋਸ) ਵਾਟ ਉਡੀਕ ਦੀ ਮਾਉ ਕਮਲੀ, ਮਿਲ ਉਸ ਨੂੰ ਜਾਇਕੇ ਮਰ ਜ਼ਿਆ ਓਏ । ਹਥੀਂ ਅਪਨੇ ਆਪ ਤੂੰ ਭੇਨ ਤਾਂਈਂ, ਟੋਰੀ ਡੋਲੜੀ ਪਾ ਕੇ ਮਿਰਜ਼ਿਆ ਓਏ । ਸ਼ਾਲਾ ਪਵੇ ਨਾ ਕੰਨ ਅਵਾਜ਼ ਮੇਰੇ, ਤੇਰੀ ਮੌਤ ਦਾ ਆ ਕੇ ਮਿਰਜ਼ੇ ਆ ਓਏ! ਮਹੁੰਮਦ ਬੂਟਿਆ ਸੁਨੀ ਨਾ ਕੂਕ ਕਾਈ, ਰੋਵਾਂ ਪਈ ਕਰ ਲਾਕੇ ਮਿਰਜ਼ੇ ਆ ਓਏ ॥ (ਬੂਟਾ ਹੋਰਨਾਂ ਰਸਾਂ ਵਿਚ ਪੰਜਾਬੀ ਕਵੀਆਂ ਨੇ ਬੜਾ ਘੱਟ ਹਾਸੀ ਜਾਂ ਮਖੋਲ ਰਸ ( ਲਖਆ ਹੈ । ਹਾਂ ਇਸ ਰਸ ਦੀ ਕਵਿਤਾ, - ਤੁਕਬੰਦ, ਕਵੀਆਂ ਨੇ ਲਿਖੀ ਜਿਸ ਵਿਚ ਕਲਾਂ, ਬਾਬਆਂ, ਆਦਿ ਦਾ ਮਖੌਲ ਉਡਾਇਆ ਹੈ । ਛੋਟੇ ? ਕਿਸੇ ਬਨਾ ਬਜ਼ਾਰਾਂ ਵਿਚ ਪੜਕੇ ਨਾਂਦੇ ਹਨ । ਤ੍ਰੀਮਤਾਂ ਦੀ ਸਿਠਨੀਆਂ ਤੇ ਛੋਏ ਏਸੇ, ਸਰੇਨੀ ਹੇਠ ਆਉਂਦੇ ਹਨ । | ਇਸ ਰਸ ਦਾ ਵੱਡਾ ਨਮਨਾ ਫਰਸੀ ਕਵੀ ਨੇ ਨਿੰਦਾ ਰਸ | ਚਲਾਇਆ, ਜਦ ਉਸ ਨੇ ਲਾਹਨਾਮਾ ਲਿਖਿਆ ___|| ਅਰ ਸੁਲਤਾਨ ਮਾਹਮਦ ਗਜ਼ਨਵੀ ਨੇ ਲਾ ਵਿਚ ਆਕੇ, ਪੂਰਾ ਇਨਾਮ ਨਾ ਦਿਤਾ, ਤਾਂ ਕਵੀ ਨੇ ? ਦਾ, ਤਾ ਕਵੀ ਨੇ ਸ਼ਾਹਨਾਮ -੫੨
