ਗੀਤਾਂਜਲੀ
੪੨ਵੀਂ ਕੂੰਜ
ਤੇਰੀ ਮਾਇਆ ਐਸੀ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਤੇ ਅਭਿਮਾਨ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਅਭਿਮਾਨ ਨੂੰ ਸਭ ਪਾਸੀਂ ਲਈ ਫਿਰਦਾ ਹਾਂ ਇਸਤਰਾਂ ਤੇਰੇ ਪ੍ਰਛਾਵਿਆਂ ਤੇ ਰੰਗ ਬਰੰਗੀ ਛਾਂ ਸੁਟਦਾ ਫਿਰਦਾ ਹਾਂ।
ਤੂੰ ਪਹਿਲੋਂ ਆਪਣੇ ਕਿਣਕੇ ਕਿਣਕੇ ਕਰਦਾ ਏਂ ਅਤੇ ਫਿਰ ਆਪਣੀ ਵਿਛੜੀ ਆਤਮਾਂ ਨੂੰ ਅਸੰਖ ਨਾਵਾਂ ਨਾਲ ਵਾਜਾਂ ਮਾਰਦਾ ਏਂ, ਤੇਰੀ ਅੱਡਰੀ ਆਤਮਾ ਮੇਰੇ ਸਰੀਰ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਈ ਹੈ । ਤੇਰੇ ਦਿਲ ਤੇ ਲਗਣ ਵਾਲੇ ਗੀਤਾਂ ਦੀ ਗੂੰਜ ਅਨੇਕ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੇ ਹੰਝੂਆਂ ਮੁਸਕਾਨਾਂ, ਡਰ ਅਤੇ ਆਸ਼ਾਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਸਾਰੇ ਅਕਾਸ਼ ਵਿਚ ਦੇ ਗੂੰਜ ਰਹੀ ਹੈ ਲਹਿਰਾਂ ਉਪਰ ਉਠਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਫਿਰ ਹੇਠਾਂ ਡਿਗਦੀਆਂ ਹਨ, ਸੁਪਨੇ ਬੁਲਬੁਲਿਆਂ ਵਾਂਗ ਉਠਦੇ ਤੇ ਮਿਟ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਇਸ ਪ੍ਰਿਥਵੀ ਰੂਪੀ ਪਰਦੇ ਤੇ ਜਿਸ ਦੀ ਤੂੰ ਰਚਨਾ ਕੀਤੀ ਏ, ਰਾਤ ਦਿਨ ਦੀ ਲੇਖਣੀ ਨਾਲ ਅਸੰਖ ਚਿੱਤ੍ਰ ਚਿੱਤੇ ਗਏ ਹਨ, ਇਸ ਦੇ ਪਿਛੇ ਤੇਰਾ ਸਿੰਘਾਸਣ ਬਾਂਕੀਆਂ ਲੀਕਾਂ ਦੇ ਅਸਚਰਜ ਭੇਤਾਂ ਨਾਲ ਬਣਾਇਆ ਹੈ। ਉਸ ਵਿਚ ਇਕ ਵੀ ਸਿਧੀ ਜਾਂ ਸਧਾਰਣ ਲੀਕ ਨਹੀਂ।
ਮੇਰੀ ਅਤੇ ਤੇਰੀ ਵੱਡੀ ਨੁਮਾਇਸ਼ ਨਾਲ ਸਾਰਾ ਅਕਾਸ਼ ਭਰਿਆ ਪਿਆ ਹੈ, ਮੇਰੀਆਂ ਅਤੇ ਤੇਰੀਆਂ ਸੁਰਾਂ ਨਾਲ ਸਾਰਾ ਅਕਾਸ਼ ਮੰਡਲ ਗੂੰਜ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਯੁਗਾਂ ਦੇ ਯੁਗ ਮੇਰੀ ਅਤੇ ਤੇਰੀ ਲੁਕਣ ਮੀਟੀ ਦੀ ਖੇਡ ਵਿਚ ਲੰਘਦੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ।
੯੪