ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ
ਗੀਤਾਂਜਲੀ
੮੪ਵੀਂ ਕੂੰਜ
ਇਹ ਵਿਛੋੜੇ ਦੀ ਦਰਦ ਹੈ ਜੋ ਸਾਰੇ ਬ੍ਰਹਮੰਡ ਵਿਚ ਫੈਲੀ ਹੋਈ ਹੈ, ਅਤੇ ਅਨੰਤ ਅਕਾਸ਼ ਮੰਡਲ ਵਿਚ, ਅਨਗਿਣਤ ਤਾਰਿਆਂ ਦੇ ਰੂਪਾਂ ਨੂੰ ਪੈਦਾ ਕਰਦੀ ਹੈ।
ਇਹ ਵਿਜੋਗ ਦਾ ਹੀ ਦੁਖ ਹੈ, ਜੋ ਸਾਰੇ ਤਾਰੇ ਇਕ ਦੂਜੇ ਵਲ ਟਿਕਟਿਕੀ ਲਾ ਕੇ ਵੇਖਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਸਾਵਣ ਤੇ ਬਾਰਸ਼ ਨਾਲ ਭਰੇ ਅੰਨ੍ਹੇਰੇ ਵਿਚ ਤ੍ਰਿਪ-ਪੁੱਤ, ਤ੍ਰਿਪ-ਪੱਤ ਕਰਦੀਆਂ ਪੱਤੀਆਂ ਵਿਚੋਂ ਵੀਣਾ ਦੇ ਜਾਦੂਗਰ ਸੁਰ ਨਿਕਲਦੇ ਹਨ।
ਇਹ ਵਿਛੋੜੇ ਦੀ ਵਿਸ਼ਵ ਪਿਆਪਕ ਦਰਦ ਹੈ, ਜੋ ਮਨੁਖੀ ਮੰਦਰ ਵਿਚ ਪ੍ਰੇਮ ਤੇ ਵਾਸ਼ਨਾ, ਸ਼ੋਕ ਤੇ ਅਨੰਦ ਵਿਚ ਤਬਦੀਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਏਹੋ ਮੇਰੇ ਕਵੀ ਦਿਲ ਤੋਂ ਝਰਨੇ ਵਾਂਗ ਗੀਤਾਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਵਗਦੀ ਹੈ।
੧੦੭