ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ
ਗੀਤਾਂਜਲੀ
੧੦੦ਵੀਂ ਕੂੰਜ
ਮੈਂ ਅਕਾਰਾਂ ਦੇ ਸਾਗਰ ਵਿਚ ਇਸ ਆਸ਼ਾ ਨਾਲ ਡੂੰਘੀ ਚੁੱਭੀ ਮਾਰਦਾ ਹਾਂ ਜੋ ਨਿਰ ਅਕਾਰ ਦਾ ਪੂਰਨ ਮੋਤੀ ਮੇਰੇ ਹਥ ਵਿਚ ਆ ਜਾਵੇ।
ਹੁਣ ਮੈਂ ਸਮੇਂ ਨਾਲ ਜਰਜਰਾ ਹੋਈ ਕਿਸ਼ਤੀ ਤੇ ਬੈਠ ਕੇ ਪੱਤਣ ਪੱਤਣ ਨਹੀਂ ਫਿਰਾਂਗਾ। ਹੁਣ ਉਹ ਸਮੇਂ ਲੱਦ ਗਏ ਜਦੋਂ ਲਹਿਰਾਂ ਦੀਆਂ ਚਪੇੜਾਂ ਖਾਣੀਆਂ ਹੀ ਮੇਰੀ ਖੇਡ ਸੀ।
ਹੁਣ ਮੈਂ ਕਾਹਲਾ ਤੇ ਖੁਸ਼ ਹਾਂ ਜੋ ਮਰ ਕੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਵਿਚ ਲੀਨ ਮੈਂ ਹੋ ਜਾਵਾਂਗਾ।
ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਜੀਵਨ ਵੀਣਾ ਨੂੰ ਉਥੇ ਲੈ ਜਾਵਾਂਗਾ ਜਿਥੇ ਅਥਾਹ ਡੁੰਘਾਈ ਦੇ ਨੇੜੇ ਰਾਗ ਦੀ ਮਹਿਫਲ ਵਿਚ ਤਾਲੀ ਮਾਰਨ ਤੇ ਨਾਪ ਦੇਣ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਗੀਤ ਗਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।
ਮੈਂ ਇਸ ਨੂੰ ਅਟੱਲਤਾ ਦੇ ਰਾਗਾਂ ਨਾਲ ਮਿਲਾਵਾਂਗਾ ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਅੰਤਮ ਸੁਰ ਨਿਕਲਨ ਪਿਛੋਂ ਮੇਰੀ ਵੀਣਾ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਚੁਕੇਗੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਠੰਢੇ ਸਾਈਂ ਦੇ ਚਰਨ ਕਮਲਾਂ ਤੇ ਭੇਟ ਵਜੋਂ ਰਖ ਦੇਵਾਂਗਾ।
੧੨੩
