ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ
( ੫੩ } | ੧੪. ਜੋ ਅਪਨੇ ਗੁਰ ਤੇ ਮੁਖ ਫਿਰ ਹੈਂ । ਈਹਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਤਿਨਕੇ ਗਿਲ੍ਹ ਗਿਰ ਹੈ। ਈਹਾਂ ਉਪਹਾਸ ਨ ਸੁਰ ਪੁਰਿ ਬਾਸਾ । ਸੇਬ ਬਾਤਨ ਤੇ ਰਹੈ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ।
ਦੂਖ ਭੂਖ ਤਿਨਕੋ ਰਹੈ ਲਾਗੀ ! ਸੰਤ ਸੇਵ ਤੇ ਤੋਂ ਹੈਂ ਤਿਆਗੀ । ਜਗਤ ਬਿਖੈ ਕੋਈ ਕਾਮ ਨੇ ਸਰਹੀ । ਅੰਤਹਿ ਕੁੰਡ ਨਰਕ ਕੀ ਪਰਹੀ।
ਤਿਨਕੋ ਸਦਾ ਜਗਤ ਉਪਹਾਸਾ ।
ਅੰਤਹਿ ਕੰਤ ਨਰਕ ਕੀ ਬਾਸਾ । ਗੁਰ ਪਗ ਤੇ ਜੋ ਬੇਮੁਖ ਸਿਧਾਰੇ
। ਈਹਾ ਊਹਾਂ ਤਿਨਕੇ ਮੁਖ ਕਾਰੇ । (ਬਚਿਤ੍ਰ ਨਾਟਕ ਪਾ:੧੦) ੧੫ . ਕੋਇਲ ਕਾਉਂ ਰਲਾਈਨ ਕਿਉਂ ਹੋਵਨ ਇਕੋ । ਤਿਉ ਨਿੰਦਕ ਜਗ ਜਾਨੀਅਨ ਬੋਲ ਬੋਲਨ ਫਿਕੈ ॥ ਬਗਲੇ ਹੰਸ ਬਰਾਬਰੀ ਕਿਉਂ ਮਿਕਿਨ ਮਿਕੈ ॥
ਤਉ ਬੇਮੁਖ ਚੁਣਿ ਕਢੀਅਨ ਮੁਹ ਕਾਲੇ ਟਿਕੈ ॥
ਕਿਆ ਨੀਸਾਣੀ ਮੀਣਿਆ ਖੋਟ ਸਾਲੀ ਸਿਕੈ ॥ ਸਿਰੇ ਸਿਰ ਪਹਣੀ ਮਾਰੀਅਨ ਉਇ ਪੀਰ ਫਿਟਿਕੈ ॥ (ਵਾਰਾਂ ਭਾ: ਗੁਰਦਾਸ ਜੀ)
