ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ
( ੯੫ ) ਬਿਰਥਾ ਜਨਮੁ ਪਰਾਣੀ । (ਸਾਰੰਗ ਮ: ੫) ੧੭. ਹੋਇ ਬਿਰਕਤ ਬਨਾਰਸੀ ਰਹਿੰਦਾ ਰਾਮਾ ਨੰਦ ਗੁਸਾਈ। ਅੰਤ ਵੇਲੇ ਉਠਕੇ ਜਾਂਦਾ ਗੰਗਾ ਨਾਵਣ ਤਾਈ। ਅਗੋ ਹੀ ਦੇ ਜਾਇਕੈ ਲੰਮਾ ਪਿਆ ਕਬੀਰ ਤਿਥਾਈਂ। ਪੈਰੀ ਟੰਬ ਉਠਾਲਿਆ ਬੋਲਹੁ ਰਾਮ ਸਿਖ ਸਮਝਾਈ। (ਵਾਰਾਂ ਭਾ: ਗੁਰਦਾਸ ਜੀ) ੧੮, ਤੋਂ ਤਨ ਤਯਾਗਤ ਹੀ ਸੁਨ ਰੇ ਜੜੇ ਪ੍ਰੋਤ ਬਖਾਨ ਡਿਯਾ ਭਜ ਜੋ ਹੈ। ਪਤ ਕਲਤੁ ਸੁ
ਮਿਤੁ ਸਖਾ ਏ ਬੇਗ ਨਿਕਾਰਹੁ ਆਯਸ ਦੇ ਹੈ
। ਭਿੰਨ ਭੰਡਾਰ ਧਰਾ ਗੜ ਜੰਤਕ ਛਾਡਤ ਪਾਨ ਬਿਗਾਨ ਕਹੈ ਹੈ। ਚੇਤ ਰੇ ਚੇਤ ਅਚੇਤ ਮਹi ਪਸ਼ੂ ਅੰਤ ਕੀ ਬਾਰ ਅਕਲੋਈ ਜੈ ਹੈ । (ਤੇਤੀ ਸਵਯੇ ਪਾ: ੧੦) ਨਾਮ ਬਿਨਾ ਜੋ ਪਹਿਰੇ ਖਾਏ॥ ਧਿਗੁ
ਧਿਗੁ ਖਾਇਆ ਗੁ ਧਿਗੁ ਸੋਇਆ ਧਿਗੁ
ਗੁ ਕਾਪੜੁ ਅੰਗਿ ਚੜਾਇਆ । ਧਿਗੁ ਸਰੀਰ ਕੁਟੰਬ ਸਹਿਤ ਸਿਉ
