ਕੋਈ ਟਰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਤੁਰਨਾ ਵੀ ਸਾਡੇ ਲਈ ਦੁਖਾਂ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜੇ ਅਸੀਂ ਘਰ ਨੂੰ ਬਸ ਇਹੋ ਕੁਝ ਸਮਝਦੇ ਹਾਂ ਤਾਂ ਅਫ਼ਸੋਸ ਹੈ ਸਾਡੀ ਅਕਲ ਤੇ। ਇਹੋ ਜਹੇ ਨਰਕ ਨਾਲੋਂ ਕਿਹੜਾ ਨਰਕ ਬੁਰਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ?
ਐਸੇ ਰੁਖੇ ਤੇ ਬੇਸਵਾਦੇ ਜੀਵਨ ਦਾ ਅਸਰ ਕੀ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ? ਸਾਡਾ ਘਰਾਂ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਘਰਾਂ ਵਿਚ ਸਾਨੂੰ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦੇ ਕੋਈ ਵਸੀਲੇ ਨਸੀਬ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ। ਅਸੀ ਝਟ ਲੰਘਾਣ ਵਾਸਤੇ ਦੋਸਤਾਂ ਯਾਰਾਂ ਕੋਲ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ ਜਾਂ ਸਿਨੇਮਾ ਥੀਏਟਰ ਅਤੇ ਹੋਰ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਅਸਥਾਨ ਢੂੰਡਦੇ ਹਾਂ। ਸਾਡਾ ਆਪਸ ਵਿਚ ਪ੍ਰਸਪਰ ਪਿਆਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਕਿਉਂਕਿ ਅਸੀਂ ਕਦੇ ਮਿਲ ਕੇ ਬੈਠੇ ਹੀ ਨਹੀਂ ਤੇ ਨਾ ਅਸਾਂ ਕਦੇ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਖ਼ਿਆਲਾਂ ਤੇ ਭਾਵਾਂ ਦੀ ਕਦਰ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਇਹੀ ਕਾਰਨ ਹੈ ਕਿ ਸਭਾ ਸੁਸਾਇਟੀਆਂ ਵਿਚ ਵੀ ਅਸੀਂ ਮਿਲ ਕੇ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਨੂੰ ਘਰਾਂ ਵਿਚ ਰਲ ਕੇ ਬੈਠਣ ਦੀ ਜਾਚ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਿਖਾਈ ਜਾਂਦੀ। ਜਦ ਅਸੀਂ ਘਰਾਂ ਵਿਚ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਖ਼ਿਆਲ ਤੇ ਭਾਵ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਨ ਦੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਨਹੀਂ ਦੇਂਦੇ ਜਾਂ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਨ ਦੀ ਆਦਤ ਨਹੀਂ ਪਾਂਦੇ ਤਾਂ ਵਡਿਆਂ ਹੋ ਕੇ ਅਸਾਂ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ ਕੀ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਘਰਾਂ ਵਿਚ ਹਰ ਵੇਲੇ ਮਾਪਿਆਂ ਦੀ ਮਰਜ਼ੀ ਅਨੁਸਾਰ ਚਲਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਅਸੀਂ ਚੂੰ ਚਰਾਂ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਭਾਵੇਂ ਸਾਡੇ ਮਾਪੇ ਠੀਕ ਹੀ ਹੋਣ, ਪਰ ਨਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਕਦੇ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਖ਼ਿਆਲ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰ ਕੇ ਸਮਝਾਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਹੈ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਅਸੀ ਸਮਝਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਡੇ ਖ਼ਿਆਲਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਵੀ ਸਮਝਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ।
ਸਾਡੇ ਘਰਾਂ ਦਾ ਜੀਵਨ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸਦਾ ਤੋਂ ਹੀ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ
੫੫
