ਪੰਨਾ:ਜੂਠ ਤੇ ਹੋਰ ਨਾਟਕ – ਬਲਰਾਮ.pdf/114

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਗਈ

________________

ਅੰਮੀ : ਸ਼ਕੀਲ : ਕਰ ਲੈਂਦਾ ਕੋਈ ਮੇਰਾ। ਜਾਂ ਆਪ ਵੀ ਪੈ ਜਾਂਦਾ ਕਿਸੇ ਖੂਹ-ਖਾਤੇ ਅੱਬੂ ਵਾਂਗ । (ਚੁੱਪ। ਅੰਮੀ ਅਵਾਕ ਹੋਈ ਉਸਦਾ ਮੂੰਹ ਤੱਕਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਐ) ਕਿਉਂ ਮਰਿਆਂ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਲੱਗੇ ੴ ਸਾਰੇ ਰਲਕੇ। (ਦੋਹੇਂ ਪਾਸੇ ਚੁੱਪ ਵਰਤ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਫੇਰ ਉੱਠਕੇ ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।) ਸਾਡਾ ਹੋਰ ਕੌਣ ਏ ਤੇਰੇ ਬਿਨਾਂ, ਦੱਸ? ਤੇਰੇ ਹੀ ਸਿਰ 'ਤੇ ਜਿਉਂਦੀ ਆਂ, ਵਈ ਕੋਈ ਬੰਦੇ ਦਾ ਸਾਇਆ ਏ ਸਿਰ `ਤੇ। ਰਹਿਣ ਦੇ ਬੱਸ, ਬੰਦੇ ਸਾਨੂੰ ਰਹਿਣ ਦਿੱਤਾ ਕਿਸੇ ਨੇ। ਨਾ ਆਪ ਤਾਂ ਅੱਬੂ ਤੁਰ ਗਿਆ, ਮੈਂ ਕਿੱਥੇ ਜਾਵਾਂ, ਉਹਦੇ ਤਾਂ ਦੀਦਿਆਂ `ਚ ਲੋਅ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤੇ ਮੈਂ (ਅੱਖਾਂ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਕੇ।) ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕੀ ਕਰਾਂ, ਸੱਭ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦਾ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ। ਘਰੋਂ ਨਿਕਲਦਾਂ ਤਾਂ ਗਲੀਆਂ ਦੇ ਕੱਖ ਵੀ ਤਨਜ਼ ਕਰਦੇ ਦਿਖਦੇ, ਪਿੰਡੋਂ ਬਾਹਰ ਨੂੰ ਦੌੜਦਾਂ ਤਾਂ ਜੰਗਲ ਖਾਣ ਨੂੰ ਆਉਂਦੈ, ਲਗਦੈ ਫੁੱਲ ਨਹੀਂ ਲੱਗੇ ਰੁੱਖਾਂ ਨੂੰ ਸੌ-ਸੌ ਅੱਖਾਂ ਉੱਗ ਆਈਆਂ। ਅੱਗਿਓ-ਪਿੱਛਿਓਂ ਹਰ ਪਾਸਿਓਂ ਘੂਰਦੀਆਂ ਰਹਿੰਦਿਆਂ, ਨਹੀਂ ਸਹਾਰ ਹੁੰਦਾ...! ਬੱਸ ਕਰ ! ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਸਾਹਮਣਾ, ਘਰ ਨੂੰ ਭੱਜਦਾਂ ਤਾਂ ਮੂਹਰਿਓਂ ਇਹ ਮੱਥੇ ਲੱਗਦੀਆਂ... ਮਨਹੂਸ ਨਾ ਕਿਉਂ ਕੋਸਦੈ ਏਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ, ਕਿਹੜੀ ਗੱਲੋਂ ? (ਚੀਖ਼ਦਾ ਹੈ।) ਕੀ ਕਰਾਂ; ਬੰਬ ਬਣਕੇ ਫੱਟ ਜਾਂ ਛਾਉਣੀ `ਚ ਸੰਨਾਟਾ! ! ! (ਸ਼ਕੀਲ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਅੰਮਾ ਖੜ੍ਹੀ ਰਹਿ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।) (ਜਿਵੇਂ ਹੋਸ਼ 'ਚ ਆਉਂਦੀ ਹੈ।) ਯਾ ਖ਼ੁਦਾ! ਵੇ ਤੂੰ ਕਿਉਂ ਜਾਨ ਕੱਢਦਾਂ ਸਾਡੀ ਜਿਉਂਦਿਆਂ ਦੀ, ਓ ਖ਼ੁਦਾ, ਕਿਆਮਤ ਆ ਜਾਏ ਏਦੂੰ ਤਾਂ ਸਿਆਪਾ ਮੁੱਕੇ। (ਸਕੀਨਾ ਰੱਸੀ ਲਈ ਆਉਂਦੀ ਹੈ।) ਨਾ ਹੁਣ ਤੂੰ ਕਿੱਧਰ ਨੂੰ ਮੂੰਹ ਚੱਕਿਆ ਨਾਮੁਰਾਦੇ। (ਸਕੀਨਾ ਅੰਮੀ ਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ 'ਚ ਡਰ ਪੜ੍ਹ ਲੈਂਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਅੰਮਾ : ਸ਼ਕੀਲ : ਅੰਮਾ : ਸ਼ਕੀਲ : ਅੰਮਾ :

112

112