________________
ਵਹੀ ਖਾਤੇ ਵਾਲੇ ਬੰਦੇ ਆਂ, ਦੁਕਾਨਦਾਰ। ਇਹ ਖੂਨ ਖਰਾਬਾ ਤਾਂ (ਗੁੱਸੇ ’ਚ) ਭੁੱਖੜਾਂ ਦਾ ਕੰਮ ਏ। ਕਰੋੜੀ ਮੱਲ : (ਦਹਾੜਦਾ ਹੈ) ਭੁੱਖ ਦੀ ਗੱਲ ਨਾ ਕਰ। ਖਾਨ : (ਹੋਰ ਉੱਚੀ) ਫੇਰ ਕੀ ਕਰਾਂ? ਕਰੋੜੀ ਮੱਲ : ਮੂੰਹ ਬੰਦ ਰੱਖ। (ਤਰਸ ਭਰੀ ਅਵਾਜ਼ `ਚ) ਜੀਭ ਹਿਲਾਉਣ ਨਾਲ ਪਾਣੀ ਆਉਂਦੈ ਮੰਹ `ਚ। (ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਦੋਹੇਂ ਚੁੱਪ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਸਿਰਫ਼ ਤੇਜ਼-ਤੇਜ਼ ਸਾਹਾਂ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਆਉਂਦੀ ਹੈ।) ਖਾਨ : ਮੇਰਾ ਗਲਾ ਸੁੱਕ ਰਿਹੈ। ਤੇਰਾ ਤਾਂ ਲਹੂ ਵੀ ਫਿੱਕਾ ਏ ਕਰਾੜਾ... (ਬੁੱਕਦਾ ਹੈ।) ਕਰੋੜੀ ਮੱਲ : ਫਿੱਕਾ ਜਿਹਾ ਹੱਸਦਾ ਹੈ) ਉਹਨਾਂ ਬਾਰੇ ਸੋਚ ਹਜ਼ਾਰਿਆ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸਾਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਐਂ ਈ ਭੁੱਖ ਨਾਲ ਘੁਲਦਿਆਂ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦੀ ਐ। ਖਾਨ : (ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ) ਇਹ ਫ਼ਲਸਫ਼ਾ ਬੰਦ ਕਰ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਈ ’ਗੂਠੇ ਲਵਾ-ਲਵਾ ਢਿੱਡਲ ਹੋਇਆਂ... ਨਾਲੇ ਭਰੀਆਂ ਤਿਜੋਰੀਆਂ ...ਤੂੰ ਵੀ । ਕਰੋੜੀ ਮੱਲ : ਗੁੱਸਾ ਬੁੱਕ ਦੇ ਭਰਾ। ਸਮਾਂ ਸੁਲਾ-ਸਫ਼ਾਈ ਦਾ ਐ। ਨਹੀਂ ਤੇ ਸਾਡਾ ਡੁੱਲਿਆ ਖੂਨ ਦੇਖਣ ਵਾਲਾ ਵੀ ਕੋਈ ਨੀ ਹੋਣਾ ਏਥੇ। ਚੁੱਪ) ਖਾਨ : ਹੁਣ ਕੀ ਸੋਚ ਰਿਹੈਂ... ਕਰੋੜੀ ਮੱਲ : ਇਹੋ ਕਿ ਸਾਡੇ ਇੰਨੇ ਗੋਦਾਮ ਭਰੇ ਅਨਾਜ ਦੇ, ਮੁੰਹ `ਚ ਕਿਸੇ ਦੇ ਪੈਂਦੇ ਨੀ, ਕੀ ਫਾਇਦਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ? ਉਰਾਂ ਆ..., ਮੱਥਾ ਚੈਕ ਕਰਾ ਰਤਾ... ਤਾਪ ਤਾਂ ਨਹੀਂ.. ਭੁੱਖ ਤੇਰੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਚੜ੍ਹ ਗਈ ਲਾਲਾ... ਉਸੇ ’ਚੋਂ ਨਿਕਲਦਾ ਇਹ ਸਾਰਾ ਫ਼ਲਸਫ਼ਾ। ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਬੱਸ ਤਿੱਤਰ ਦਿਖਦੇ..., ਵੇਖ ਤਾਂ ਸਹੀ ਕਿਵੇਂ ਉਡਾਰੀਆਂ ਮਾਰਦੇ ਤੇ ਉਹ ਜੰਗਲੀ ਮੁਰਗਾਬੀਆਂ...! ਕਰੋੜੀ ਮੱਲ: ਦਰਖ਼ਤ ਲੱਦੇ ਪਏ ਨੇ ਫਲਾਂ ਨਾਲ।
ਖਾਨਿ :
78
