ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਗਈ
੫੯
ਜਯੋਤਿਰੁਦਯ
੬ਕਾਂਡ
ਪਦ ਉਹ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਨਿੱਕਲੇ ਸਪੱਸਟ ਸਮਝੀਦਾ ਸੀ । ਉਸ ਨੈ ਪਹਿਲਾਂ ਇੱਕ ਗੀਤਮਨ ਦੀ ਬਾਬਤ ਗਾਵਿੰਆਂ, ਜਿਸ ਦਾ ਉਲਥਾ ਇਹ ਹੈ।
੧ ਰੇ ਮਨ ਜੇ ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਕਾਂਇਆਂ ਵਿੱਚ ਤੇਰਾ ਵਾਸ ।
ਤੂੰ ਨਿਤ ਬਿਛੜਤ ਅਰ ਕਰਤ ਨਿਰਾਸ ।।
ਮਾਨੋ ਜਦ ਕੋਈ ਵਸਤ, ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਾ ਭਾਵੈ ।
ਤਿਆਗੇ ਤਿੰਹ ਅਰ ਕੋਲ ਕਦੀ ਨਾ ਜਾਵੈ।। ੧
੨ ਨਿੱਤ ਹੀ ਨਿੱਤ ਪਾਤਕ ਡਗਰਨ ਮੇਂ ਧਾਉਂ ।
ਪਾਪ ਮੱਦ ਪੀਵਨ ਕੋਂ ਅਧਰਨ ਸੇ ਲਾਊਂ ।।
ਤਾਂਕਿ ਬਿਖ ਮੈਯ ਝਲਕ ਅਤ ਹੀ ਡਰਾਵੈ ।
ਮਹਾਂ ਹਲਾਹਲ ਸਭ ਹੀ ਕੇ ਪ੍ਰਾਨ ਸੁਕਾਵੈ ।। ੨
੩ ਬਾਂਹ ਪਸਾਰੂੰ ਨਿਰਖੂੰ ਸ੍ਵਰਗ ਚਹੂੰ ਓਰ ।
ਗਹੂੰ ਚੰਦ ਅਰ ਕਰੂੰ ਤਾਰਨ ਸੋਂ ਬਿਛੋਰ ।।
ਪਰ ਮਨ ਕਹਾਂ ਬਰਨੂੰ ਐਸੀ ਨਿਠਰਾਈ ।
ਗਿਰਾਵਹਿ ਮੋਹਿ ਰਸਾਤਲ ਪਟਕਾਈ ।। ੩
੪ ਮਨ ਕੀ ਜ੍ਵਲਨ ਬੁਝਾਵਨ ਕੋ ਕਿਤ ਜਾਊਂ ।
ਸੋਕ ਅਰ ਸੰਤੋਖ ਜੋ ਨਿੱਤ ਤੁਝ ਸੇ ਪਾਊਂ ।।
ਜਿਨ ਜਿਨ ਜਾਵਤ ਜਤਤ ਜਿਨ ਪਾਵਨ ।
ਖੀਚਤ ਚੀਰ ਕਬੀ ਨਹੀਂ ਦੇ ਮਨਭਾਵਨ ।। ੪
੫ ਰੇ ਚਿਤ ਨਿਰਮਲ ਪਵਿਤ ਯਦਿ ਤੇਰੀ ਬਾਨ ।
ਚੰਚਲ ਚਪਲ ਗੁਨੋਂ ਸੇ ਹੋ ਤੇਰੀ ਆਨ ।।
ਢੂੰਡਨ ਕੋ ਚਿਤ ਭੀਤਰ ਮੋਤੀ ਅਨਮੋਲ ।
ਧੀਰਜ ਤੇਰਾ ਹੋਤਾ ਤਜਕੇ ਚਾਲ ਬਿਲੋਲ ।। ੫
੬ ਰੇ ਮਨ ਬਨ ਤੂੰ ਕਰੁਣਾ ਨੌਕਾ ਰਘੁਬਰ ।
ਤਬ ਹੀ ਤਰੂੰ ਮੈਂ ਸੋਕ ਰੋਗ ਦੁਖ ਸਾਗਰ ।।
