ਖ਼ਾਲਸਾ
ਓ ਸਿਦਕੀਆਂ ਦੇ ਸ਼ਾਹ ਪ੍ਰਮੇਸ਼ਰ ਕਹਾਵਨ ਵਾਲਿਆ,
ਓ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਦਿਆ ਦਾਤਿਆ ਮੁਰਦੇ ਲੜਾਵਨ ਵਾਲਿਆ।
ਪੰਜ ਸੀਸ ਕਠੇ ਕਰ ਕੇ ਪੰਥ ਸਾਜਨ ਵਾਲਿਆ,
ਦੁਖੀਆਂ ਗਰੀਬਾਂ ਆਜਜ਼ਾਂ ਤਾਈਂ ਨਿਵਾਜਨ ਵਾਲਿਆ।
ਆਰੇ ਦੀ ਤਿੱਖੀ ਧਾਰ ਤੇ ਸੀ ਪੰਥ ਨੂੰ ਤੋਰਿਆ,
ਤੂੰ ਤੇਗ਼ ਫੜ ਕੇ ਸਬਰ ਦੀ ਮੂੰਹ ਜਾਬਰਾਂ ਦਾ ਮੋੜਿਆ।
ਉੱਚ ਦਾ ਤੂੰ ਪੀਰ ਬਣ ਹਾਲੋਂ ਹੋਇਓਂ ਬੇਹਾਲ ਤੂੰ,
ਸਿੰਜਿਆ ਸਿੱਖੀ ਦੇ ਬੂਟੇ ਲਹੂ ਦੇ ਨਾਲ ਤੂੰ।
ਛੋਟੀ ਉਮਰੇ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਕੁਰਬਾਨੀਆਂ ਲਈ ਤੋਰਿਆ,
ਜ਼ਾਲਮ ਔਰੰਗੇ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਦੇ ਮਾਨ ਨੂੰ ਸੀ ਤੋੜਿਆ।
ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਸ਼ਾਹੀ ਚੌਕ ਵਿਚ ਤੂੰ ਸੀਸ ਆਪਣਾ ਵਾਰਿਆ,
ਚਾਦਰ ਤੂੰ ਬਣਕੇ ਧਰਮ ਡੁਬਦਾ ਏ ਹਿੰਦੂ ਤਾਰਿਆ।
ਜਾਨ ਦੇ ਕੇ ਆਪਣੀ ਜੰਜੂ 'ਚਿ ਪਾਈ ਜਾਨ ਹੈ,
ਕਸ਼ਟ ਝਲੇ ਹੱਸ ਕੇ ਰਖੀ ਟਿਕੇ ਦੀ ਸ਼ਾਨ ਹੈ।
ਹੱਸ ਹੱਸ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਸਾਮ੍ਹਣੇ ਨੀਹਾਂ ਚਿਣਾਏ ਲਾਲ ਤੂੰ,
ਮਾਛੀਵਾੜੇ ਵਿਚ ਵੇਖਾਂ ਇਹ ਅਣੋਖੀ ਘਾਲ ਨੂੰ।
ਤੇਰੀਆਂ ਇਸ ਘਾਲਣਾਂ ਦਾ ਨਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਖਿਆਲ ਹੈ,
ਉਕਾ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਖਿਆਲ ਨਹੀਂ ਅਜ ਪੰਥ ਦਾ ਕੀ ਹਾਲ ਹੈ।
ਕੰਬਦੀ ਕਾਨੀ ਏ ਮੇਰੀ ਵਾਰਾਂ ਲਿਖਣ ਨਹੀਂ ਜੋਗੀਆਂ,
ਸਿੱਖੀ ਦੇ ਕਲਪ ਬ੍ਰਿਛ ਦੀਆਂ ਟਾਨਾਂ ਅਨੇਕਾਂ ਹੋਗੀਆਂ।
-੯-
