ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ
ਹੈ ਇਕ ਸੀ ਛਾਂ ਬੂਟੇ ਹੇਠਾਂ,
ਕਦੇ ਬੈਠੇ ਕਦੇ ਖਲੋਂਦੀ ।
ਸਿਰ ਨੀਵਾਂ ਉਹ ਪਾਕੇ ਅਬਲਾ,
ਜ਼ਾਰ ਜ਼ਾਰ ਸੀ ਰੋਂਦੀ ।
ਕੋਲ ਖਲੋ ਜਾ ਪੁਛਿਆ ਭੈਣਾ,
ਕੀ ਦੁਖ ਲਗਾ ਤੈਨੂੰ ?
ਤੇਰੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਧੂ ਜੋ ਪੈਂਦੀ,
ਖੋਲ੍ਹ ਸੁਣਾ ਖਾਂ ਮੈਨੂੰ ।
ਰੋ ਰੋ ਕੇ ਓਹ ਅਗੋਂ ਬੋਲੀ,
ਕਹਿੰਦੀ, ਪੁਛ ਕੁਝ ਨਾ ਵੀਰਾ।
ਮੌਤ ਕਸੈਣ ਲੈ ਗਈ ਲੁਟ ਕੇ,
ਸੁਚਾ ਮੇਰਾ ਹੀਰਾ ।
ਜਿਸਨੂੰ ਦੇਖ ਦੇਖ ਮੈਂ ਜੀਊਂਦੀ,
ਨਾ ਪਰਵਾਹ ਸੀ ਘਰ ਦੀ ।
ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦਾ ਮਹਿਰਮ ਸੀ ਉਹ,
ਮੈਂ ਸਾਂ ਉਹਦੀ ਬਰਦੀ ।
ਕੰਡਾ ਜੇਕਰ ਚੁਭੇ ਮੈਨੂੰ,
ਉਹ ਪੀੜ ਨਾਲ ਸੀ ਮਰਦਾ।
ਸਚ ਦਸਾਂ ਮੈਂ ਕੀ ਵੇ ਅੜਿਆ,
ਦੁਖ ਨਾ ਪਾਣੀ ਭਰਦਾ ।
ਰੋ ਰੋ ਅਖੀਆਂ ਪਕੀਆਂ ਵੀਰਾ,
ਤਕਿਆ ਨਾ ਰਜ ਕੇ ਮਾਹੀ ।
'ਵੀਰ' ਪਿਆਰੇ ਦਸਾਂ ਕਿਸਨੂੰ,
ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੀ ਆਹੀਂ।
-੨੬-
