ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ
ਉਹਦੇ ਫੁਲਾਂ ਸੂਹਾ ਬਾਣਾ ਪਹਿਣ ਲੀਤਾ,
ਬਾਗ ਵਿਚੋਂ ਜਾਂ ਮੜ੍ਹਕ ਬਹਾਰ ਨਿਕਲੀ ।
ਤਾਹੀਓਂ ਭਿਜ ਕੇ ਪ੍ਰੇਮ ਦੀ ਮਹਿਕ ਅੰਦਰ,
'ਵੀਰ' ਓਹਨਾਂ ਖੁਸ਼ਬੋਈਆਂ ਖਿਲਾਰੀਆਂ ਸਨ।
ਪੰਜੇ ਸਾਹਿਬ ਓਹ ਰੇਲ ਦੇ ਹੇਠ ਆਏ,
ਜਾਨਾਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰੀਆਂ ਸਨ।
ਇਹ ਸ਼ਹੀਦ ਹੀ ਕੌਮ ਦੀ ਰੂਹ ਅੰਦਰ,
ਇਕ ਬੀਰਤਾ ਦੀ ਧਾਰ ਭਰਨ ਵਾਲੇ।
ਸਾਹਵੇਂ ਵੇਖ ਕੇ ਸਾਗਰ ਅਥਾਹ ਵਾਲਾ,
ਟੇਕ ਇਕ ਦੀ ਧਾਰ ਕੇ ਤਰਨ ਵਾਲੇ ।
ਸਦੀਆਂ ਤੀਕ ਜਿਹੜੇ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ,
ਸੀਸ ਦੇਣ ਦੇ ਨਾਲ ਉਹ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ।
ਵੇਖ ਸਾਹਮਣੇ ਮੌਤ ਦਾ ਮੂੰਹ ਖੁਲ੍ਹਾ,
ਇਹ ਨਹੀਂ ਡਰਨ ਵਾਲੇ ਸਗੋਂ ਮਰਨ ਵਾਲੇ ।
ਸਦਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਅਜ ਉਸ ਕੌਮ ਅੰਦਰ,
ਹੋਈਆਂ ਦੂਰ ਗੱਲਾਂ ਜੋ ਦੁਖਿਆਰੀਆਂ ਸਨ।
ਫਲਿਆ ਰੁਖ ਅਜ ਏਸ ਲਈ ਬੀਰਤਾ ਦਾ,
ਪਹਿਲੇ ਸਮੇਂ ਵਿਚ ਕੇਵਲ ਕਿਆਰੀਆਂ ਸਨ।
-੪੩-
