________________
ਭਾਗ-ਗੁਰੁ ੬੬੬ ਵਾਰੀਖਗੁਰੂਖਾਲਸਾ, ਗੁਲਾਬ ਕੇਸਰ,ਕਪੁਰ,ਘੋਲਕੇ ਚਵੰਚੇਰੇਏਪਿਚਕਾਰੀਆਂਕੁਮਕੁਮੇਲਣੇ ਲੱਗੇਰੁਲਾਲੇ ਅੰਬਰਦੀ ਅੰਧੇਰੀ ਛੁਪਈ ਰੋਜਭਾਰੀ ਧੂਮ ਧਾਮ ਮੇਲਾ ਹੋ ਯਸਬਨੂੰੜਬਾਜੋਗਸੈਰੇਪਾਉਦੇਕੇ ਉਬਾਕੀ।' ਏਸ ਸਮੇ ਏਕ ਖੜਾ ਅਨੂਪਕੌਰ ਰੂਪਵਤੀ ਲਾਹੌਰਲੀਦਰਸ਼ਨਕਰਣਆ। ਈਹੋਈ ਗੁਰੂਜੀਦੇ ਤੇਜ ਪ੍ਰਤਾਪ ਸੁੰਦਰਰੂਪਨੂੰ ਦੇਖਕੇ ਮੋਹਿਤ ਹੋਈਮਿਲਣਣਾ ਬੇਅਨੇਕਰਤਨਕੀਤੇ ਪਰਕੋਈਰਾਨਾ ਆਧਾਓੜਕ ਏਹਾਲਚੰਡੀਕੇਅ• ਫਕੀਰੀਮਰਦਾਨਾਧਾਰਕਰਇਕ ਹਵੇਲੀਵਿਰ ਰਹਣਲਗੀ ਤੇ ਐਸਾ ਪਾਖੰਡਬਾਜੋਕੇਸੇਨਾਲਬਾਤਹੀਨਾਕਰੇ ਤੇ ਪੜਦੇਅੰਦਰਰਹੇ ਅਤੇ ਰਾਤਨੂੰ ਔਰਤਾਂ ਮਰਦਾ ਨੂੰ ਮਾਨਬੁੱਣਾਵੇਂ ਜੰਤਮੰਤ ਕਰਕਰਣੇ ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਕੁਝ ਲਫੇਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਆਪਣੇ ਪਾਸੋਂ ਰੋਜ਼ਪਤਾਸੇ ਵੰਮਾਕਰੋਬੋਝੇਦੇਨਾ ਰਹੀਆਂ ਪਨੂੰਅੰਕੁਮਾਸੀਸੰਤਮਸੁਰੂਰ ਕਰਕੇ,ਇਕਮਗਨਨਾਮੀਗੁਰੂਦੇਨਫਰਨੂੰ ਲਾਲ ਚ-ਦੇਕਰ ਆਪਣੀਆਂਦੀ ਰਰਾ ਗੁਰੂਪਾਸ਼ ਚਲਵਾਡੀਨੇਸਕਟd ਗ ਰੂਸਾਹਿਬ ਭੀ ਰਾਤ ਦੇਫੜਤ ਸਾਧੂਆਂ ਦਾ ਬਾਣਾਧਾਰਕੇ ਮਨਨਫਰਨੂੰ ਨਾਲ ਲੇਓਸਦੇ ਮਕਾਨਖਰ ਗਏਯਥਾਜੀਮੁਖਵਾਕਰਯੋਧਾਰ ਆਡੀਕੋਡੇ ਖ਼ਰਾਈਨੈ ਆਪਨੇੜੋਂ ਭਗੌਤੀਮਨਾਈ। ਤਦ ਓਸਨੇਬਡੀ ਖੁਸੀ ਅਦਬ ਨਾਲ ਗੁਰੂੜੀਨੂੰ ਪਲੰਘਉਤੇ ਬੈਠਾਯਾ ਤੇ ਆਪ ਬੋਨੀਦੌਰਬਾਦ ਅੰਦਰਜਾ ਬਾਣਾ ਬਦਲ ਮਾਯਾਲਮਾਕੇਗੁਰੂੜੀਅਗੇ ਭੇਟਾ ਰੱਖੀ ਤੇ ਆਪਣਾਮਤਲਬ ਜ਼ਾਹਰ ਕੀਤਾ -ਗੁਰੂਜੀਨੇਓਸਦਾ ਰੁੱੜ ਸਮਝਕੇ ਓਸਨੂੰ ਧੀਰਜ,ਧਰਮ, ਸੀਲ ਰੰਖਣਦੇ ਫਾਯਦੇ ਝਏ ਤੋਂ ਸਾਫ ਇਨਕਾਰ ਕੀਤਾਧਾ ਸ਼ੀਮੁਖਵਾਕ ਅਡੋਲ {ਸੁਧਜਬਤੇਹਮ ਧਰੀ ਬਚਨਗੁਰਦਯੋ ਹਮਾਰੇਮਪੂਏਹੈ ਣਧਰੋਣਜਬ ਲਗਘਰਥਾਰੇਨਿਜਰੀ ਸਾਥ ਨੇ ਮਨੀਤਬਢੱਯੋਪਰਨਾਰੀਕੀ ਲੋੜ ਭੁਲਸੁਪਨੇਹੁੰਨ ਜੱਯੋrਨਾਰੀਸੋਨੇਰੀਮੈਨੀਕਰਜਾਨਹਾਪਤ ਨਾਰੀਕੇ ਭਰੇਕਾਲਬਤਨਮਾਨਹੁਮਕਹਰੀਫੀਨ ਭੋਗ ਪਰਤੀਯਾਕੋਕਰਹੈ ਹੋ ਅੰਤ ਬਾਲਕੀਮੌਤਬਲੈਂਡੀਕੇਮਰਹੈਂਪਰਨਾਰੀਕੇਭਰੋਸਹਸਭੁਗਬਾਵ ਪਾਏਮਪਰਨਾਰੀਕੇਭੁਜੇ ਚੰਦੂਕਾਲੰਕਲਗਈ ਪਰੀਹੇਤ ਸੀਸਵਸਸੀਸ Digitized by Panjab Digital Library / www.panjabdigilib.org
