ਗੱਲ ਦਾ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ।
ਅਰਜਨ ਸੂਰਗਵਾਸੀ ਰਾਮੇਸ਼ਵਰ ਰਾਏ ਦਾ ਨਿੱਕਾ ਪੁੱਤ੍ਰ ਸੀ, ਉਸ ਦੀ ਸੋਹਣੀ ਸੂਰਤ, ਸ਼ੁਭ ਆਚਰਨ ਤੇ ਪਿਤਾ ਨਾਲ ਨੁਹਾਰ ਮਿਲਨ ਕਰਕੇ ਲੋਕ ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਉਸਦਾ ਵੱਡਾ ਭਰਾ ਸੜਦਾ ਸੀ ਤੇ ਸਦਾ ਕ੍ਰੋਧਵਾਨ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਹੁਣ ਜਦੋਂ ਚਰਨੇ ਉਤੇ ਜਿੱਤ ਦੀ ਖਬਰ ਉਸ ਦੀ ਕੰਨੀ ਪਈ, ਉਹ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਆਪੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੋ ਗਿਆ ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਮਾਰ ਮੁਕਾਉਣ ਲਈ ਤੁਰ ਪਿਆ। ਸੁਤੇ ਪਿਆਂ ਉਸ ਦੀ ਕੋਠੀ ਨੂੰ ਅੱਗ ਲਾਉਣ ਦੀ ਗੋਂਂਦ ਗੁੰਦੀ, ਪਰ ਇਸ ਦੀ ਸੋ ਇਕ ਬੁੱਢੇ ਨੌਕਰ ਅੰਗ ਪਾਲ ਨੂੰ ਲਗ ਗਈ, ਜਿਸ ਨੇ ਅਰਜਨ ਨੂੰ ਇਸ ਭਿਆਨਕ ਖਤਰੇ ਤੋਂ ਖਬਰਦਾਰ ਕਰਦੇ ਹੋਇਆਂ ਉਸੇ ਰਾਤ ਘਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਜਾਣ ਲਈ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕੀਤੀ। ਅਰਜਨ ਨੇ ਘਬਰਾ ਕੇ ਆਖਿਆ, "ਮੈਂ ਕਿਥੇ ਜਾਵਾਂ ? ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਇਕ ਫੁਟੀ ਕੌਡੀ ਭੀ ਨਹੀਂ। ਕੀ ਰਾਮੇਸ਼ਵਰ ਰਾਏ ਦਾ ਪੁੱਤਰ ਭਿਖ ਮੰਗ ਕੇ ਪੇਟ ਭਰੇ ?"
ਬੁੱਢੇ ਨੌਕਰ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਵਿਚ ਪੰਜ ਸੌ ਰੁਪਿਆ ਜੋੜਿਆ ਸੀ। ਇਹ ਰਕਮ ਹੁਣ ਅਰਜਨ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕਰਦਿਆਂ ਉਸ ਨੇ ਆਖਿਆ, "ਇਹ ਮਾਇਆ ਤੁਸੀ ਲੈ ਲਵੋ ਤੇ ਜੇਹੜਾ ਦਾਤਾ ਪੱਥਰਾਂ ਵਿਚ ਪੈਦਾ ਕੀਤੇ ਜੰਤਾਂ ਨੂੰ ਅਹਾਰ ਪੁਚਾਂਦਾ ਹੈ, ਓਹੀ ਮੇਰਾ ਇਸ ਬੁਢੇਪੇ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿਚ ਫਿਕਰ ਕਰੇਗਾ। ਹਾਂ ਜੇ ਹੁਕਮ ਕਰੋ ਤਾਂ ਮੈਂ ਵੀ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਹੀ ਚਲ ਕੇ ਤੁਹਾਡਾ ਸੇਵਾ ਕਰਾਂ। ਭਾਵੇਂ ਮੈਂ ਬੁੱਢਾ ਹਾਂ, ਪਰ ਨਿਸਚਾ ਰਖੋ ਜੋ ਮੈਂ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਕੋਲੋਂ ਬਹੁਤ ਚੰਗੀ ਤੁਹਾਡੀ ਸੇਵਾ ਕਰ ਸਕਾਂਗਾ।"
ਬੁੱਢੇ ਅੰਗ ਪਾਲ ਦੀ ਇਹ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਅਰਜਨ ਦਾ ਦਿਲ ਭਰ ਆਇਆ ਤੇ ਉਸ ਦਾ ਹੱਥ ਫੜ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਆਖਿਆ,
-੧੦੩-